MUAMMER ERKUL

Eğilip yüreğimin başına; “bir”lestirdim ellerimi. Ve bir avuç mavi
savurdum sana doğru…
***
Içindeki “ben”i kaçırmadan, üfle bütün nefesinle tependeki bulutları.
Gördüğün bütün maviler senin; Sevgilim…
***
Duygularım terliyor; bütün kâğıtlara.
Ve anlıyorum neden sırılsıklam olduğunu bütün kâgıtların…
Anlıyor musun?
Duygularım terliyor; Avuçlarıma.
***
Ve boşaltıyorum… Boşaltıyorum mavilerimi sana doğru.
Yüzdürmen için sandallarını,
Sevgilim.
***
Yaşadığı sürece yeşiller bitecek avuçlarımda; Savuracağım sana doğru.
Kırlarına başka renk düşlemeyeceğim ve sen, kırlarına renk
düşünmeyeceksin…
Avuçlarım yasadığı sürece bütün yeşiller senin için bitecek…
Bütün yeşiller sana savrulacak; Sevgilim.
***
Kollarının sardığınca; dikenleri alınmış, bembeyaz ve sapsarı bir gül
destesiyle görürüm seni. Hep…
Ve birazdan, bir tanesi, kıpkırmızı kor olur…
Öpme…Öpme, ona kıyamam!
***
Bütün sarıları mı göndermemi isterdin sana? Yoksa alları mı, morları
mı, pembeleri mi? .. Veya turuncuları mı isterdin savurmam için?
***
Birleştirdim avuçlarımı, eğilip yüreğimin başına; ve bir avuç mavi
savurdum sana dogru. Ve bir avuç kırmızı savurdum sana doğru. Ve bir
avuç yeşil, bir avuç pembe, bir avuç sarı, bir avuç turuncu savurdum
sana dogru…
***
Bütün renkleri sana savurmanın… Bütün renkleri sana üflemenin…
Bütün renkleri sana göndermenin ne güzel olduğunu bilemezsin;
Denize bakan yamaçtaki çiçek bahçem…
Renklerimin soluduğu gökyüzüm…
Nehrim, gölüm, denizim…Sevgilim.

Bu yazı Cuma, Aralık 7th, 2007 saat 12:41 am tarihinde Günün Yazısı kategorisi altına gönderildi. Bu yazıya gönderilen cevapları RSS 2.0 ile takip edebilirsiniz. Cevap yazabilir, veya kendi sitenizden bağlantı verebilirsiniz.