Akşam oldu…
Fincanların dibine çöken telveye benzer bi’şeyler var içimde; öksürsem, acı bir kahve tadı.
Akşam oldu…
Zannediyorsun ki; bir sıradan gün daha bitti!
Hâlbuki öyle değiiil, ben bir gün daha öldüm; sen bir gün daha eksildin benden!..
Yani biz, uzakta kaldık bi’gün daha, birbirimizden.
Akşam oldu…
Olacak akşamlardan biri daha soldu yüzümde; hem de ben, gözlerinde titreyişini göremeden, güneşin son ışıklarının.
Akşam oldu…
Olmadığın sabahın akşamıydı gene, üstüme çöken… Ve bilirken, şafak sökerken de olmayacağını!..
Akşam oldu…
Sorulmayacak sorular, karanlık köşelerde kaldı:
Olacak akşamlarda yan yana olmamak için mi yaşıyorduk hayatta?..
Akşam oldu…
Yine akşam oldu, fakat neden oluyor bu akşamlar? Veya akşamlar, neden böyle oluyor? Fincanların dibinde biriken telveler gibi içime toplanıyor, büzüşüyor bi’şeyler; içim kuruyor!..
Akşam oldu…
Ne dilim “gel”, ne de yüreğim; “git” demeye muktedir sana!..
İçim ümit ve korku arası, içim gündüz ve gece arası, içim sevinç ve hüzün arası, içim sıcak ve soğuk arası, içim;
..sen ve sensizlik arası!
Akşam oldu…
..bir akşam daha oldu!
Muammer Erkul
04 Nisan 2010 Pazar
Ben ne derım bu yazının altına yorum olarak… Ne hadddime beğendiğimi söylemek, cümleleri okurken benim cümlelerimi kurmuş Muammer abim yine demek ne haddiim…
Yüreğin dert görmesin inşaallah Muammer Erkul…
Seni çok seviyorum 🙁
“Akşam oldu…
Ne dilim “gel”, ne de yüreğim; “git” demeye muktedir sana!..
İçim ümit ve korku arası, içim gündüz ve gece arası, içim sevinç ve hüzün arası, içim sıcak ve soğuk arası, içim;
..sen ve sensizlik arası!”
Ne denilebilir ki…!
Kaleminiz acı acı sürtmüş yine kağıda Muammer abi.
Bu yazı benim yazım, herkesden önce söylüyorum ona göre:)
Sevgiler…
Ahhhh yine akşam oldu,, güneş batıyor..
Çekilmez dertlerle,, hasret başlıyor..
:)) Akşamların suçu,, günahı ne ki,, bu kadar üstüne gidiyorsunuz.
Akşam oldu…
Zannediyorsun ki; bir sıradan gün daha bitti!
Hâlbuki öyle değiiil, ben bir gün daha öldüm; sen bir gün daha eksildin benden!..
Yani biz, uzakta kaldık bi’gün daha, birbirimizden.
Muhteşem!..
Bu dizeler muhteşem..
Artık o şarkıyı değil,, bu dizeleri mırıldanıyor olacağım akşamlar olurken…
“Fincanların dibine çöken telveye benzer bi’şeyler” oturdu içime, bu yazıyı okudukça…
Gönlün dert görmesin, ellerine sağlık abiciğim…
“Veya akşamlar neden böyle oluyor?”
Ya sabahlar, tan ağarırken ya da gün kararırken… Neden böyle telvemsi bir tat ağzımda? Neden telve gibi içime çekilmiş, buruş buruş olmuşum?..
Yazınız “cızz” dedi yüreğimin tam ortasında!..
Helal olsun.
Boğazım düğümlendi…
“Ne dilim “gel”, ne de yüreğim; “git” demeye muktedir sana!..
İçim ümit ve korku arası, içim gündüz ve gece arası, içim sevinç ve hüzün arası, içim sıcak ve soğuk arası, içim;
..sen ve sensizlik arası!”
Aynı dili, konuşmadan konuşmak,
farklı ve özel kılan…
Yine aksam oldu…
Akşam oldu…
Zannediyorum ki; bir sıradan gün daha bitti!
Hâlbuki öyle değiiil, ben bir gün daha öldüm; sen bir gün daha eksildin benden!..
Yani biz, uzakta kaldık bi’gün daha, birbirimizden.
Ve…
yine aksam oldu…
Ve ben bir gün daha öldüm…
Ve sen bir gün daha eksildin benden…
Yani sen…Yani ben… uzakta kaldik bir gün daha birbirimizden…
Eyvallah abim…
Yüregine saglik.
Yanında olsa sevdiği bu kadar sever miydi, sarılsa sarılmanın hasretini bilir miydi, eğer her zaman olsaydı kardelenler, kardelen olur muydu ve solmasa güller, ne kıymeti olurdu…
Akşam oldu…
Zannediyorsun ki; bir sıradan gün daha bitti!
Hâlbuki öyle değiiil, ben bir gün daha öldüm; sen bir gün daha eksildin benden!..
Yani biz, uzakta kaldık bi’gün daha, birbirimizden.
Her günün akşamında tekrar ettiğim bu cümleyi böyle güzel anlatan yazarımıza teşekkür ediyorum.
Söyleyecek söz yok vesselam.
Akşam oldu…
Sorulmayacak sorular, karanlık köşelerde kaldı:
Olacak akşamlarda yan yana olmamak için mi yaşıyorduk hayatta?..
…
Umutsuz günlerin akşamında, Pergin’in yüzüme bakıp ta “Yine Akşam Oldu Yasmin, Yine Değişen Bir Şey Yok” deyişini hatırlattınız bana ve içim tuhaf oldu.
Selam ve sevgilerimle
Akşamın olması mı daha kötü yoksa gün ışığında akşamı yaşamak mı daha kötü bilmiyorum. Bir yazıdan herkes kendi hayatına yakışanı beğenip kopyalıyor, ne garip herkes kendinden bir şeyler buluyor ve istediği anlamı yüklüyor. Kimi sevgili için, kimi kendi hayatı için veya belki de bir başka hayatlar için değişik anlamlar katıyor her bir kelimeye. Muammer bey yine bütün yüreklere dokundunuz ve yine bir yerlere uzak ya da yakın yolculuk ettik hep beraber. Ben de kendi payıma düşeni kopyalıyorum:)
Akşam oldu…
Yine akşam oldu, fakat neden oluyor bu akşamlar? Veya akşamlar, neden böyle oluyor? Fincanların dibinde biriken telveler gibi içime toplanıyor, büzüşüyor bi’şeyler; içim kuruyor!..
Uzun zaman sonra (yani birkaç ay kadar uzun) eski(meyen) yazılarınızın tadını buldum bu yazıda yeniden… Çok tatlıydı çoookkk! Akşamların hüznü kadar tatlı!
Isparta’dan özlemle…
Bir dost bulamadım, gün akşam oldu…
“Akşam oldu…
Fincanların dibine çöken telveye benzer bi’şeyler var içimde; öksürsem, acı bir kahve tadı.”
Emeğinize, kaleminize, yüreğinize sağlık Muammer abi. İnsan bir yazıda bu kadar mı kendinden bir şeyler bulur ya da ‘keşke ben yazmış olsaydım bu yazıyı’ diyebilir. Yazdıklarınızla okurlarınızın gönüllerine tercüman oluyorsunuz. Bize de okumak düşüyor 🙂 Eyvallah…
Canım Perginim Allah’ın izniyle biliyorum ve inanıyorum ki o akşamları beraber getireceğiz.
Akşam oldu…
Zannediyorsun ki; bir sıradan gün daha bitti!
Hâlbuki öyle değiiil, ben bir gün daha öldüm; sen bir gün daha eksildin benden!..
Yani biz, uzakta kaldık bi’gün daha, birbirimizden.
Bu söz bize yakışmayacak o zaman ve okuduğumuzda içimiz acımayacak. Birbirimize olan güvenimiz, sevgimiz ve dostluğumuzla buruk bir tebessümle hatırlayacağız. İyi ki varsın hayatımda…
Abicim öldüreceksin birgün beni bu yazılarınla.