Anneler “dünü” nasıl geçti? Annesi olanların anneleri mutluydu elbette, değil mi, hatırlanmış olmaktan? İşte bu, canımı acıtıyor… Hatırlanmak! Anne-evlat ilişkisinin; yılda bir kez de olsa hatır sormak veya görüşülüp “değişikliklerin” gösterilmesi boyutunda kaldığı batı anlayışında “anneler günü” ne eşsiz bir nîmet… “Anne, bak bu senin torunun…” “Anne, elbette buDevamı
Manzaraya bakar mısınız, ağzı olan konuşuyor… “Başkan yağlı kazığa otursun, ucu da ağzından çıksın…” “Dersaneler günde kırksekiz saat ücretsiz ders versin…” “Sorular en kolaylardan seçilsin…” “Zaaart!.. Zuuurt!..” Sanki “ailenizin kahramanı” Gazman işbaşında!.. Aileler ve koca koca isimler iniliyor!.. Ailelerini ve koca koca isimleri tam da “iplemeyecek yaştaki” öğrenciler iseDevamı
Kendi üzerinde dönen değirmen taşları misali dönüyorum odalarda; Seccadeler nerde?.. Kıble hangi yöne doğruydu bu evde?.. Başıma koymak için takke, çekmek için tesbih var mı?.. Bugün bitti. Gece de gidiyor… Bir günüm daha bitti; ben nereye gidiyorum?.. Gün gün, saat saat, dakika dakika ölüyorum!.. Gidiyorum!.. Tükeniyorum; Haberim var mı?..Devamı
Sahi… Sahi eğer sonbaharda geliyor olsaydım yazı yok eder miydin?.. Beğenmedim bunu. Çünkü eğer gelen ben olsaydım; ne sonbaharı beklemene, ne de yazı yok etmene gerek olurdu… Çünkü ben; “içindeki ilkbahar”a gelirdim. Keşke senin için bir şeyler yapabilmiş olsaydım, diye düşündüğün sürece yanılırsın… Sen her zaman benim “ışığım” oldun. IşığıDevamı
Bazı gazeteler hâlâ nasıl çıkabiliyor, anlamıyorum. Bazı gazeteleri çıkaranlar okuyup yazmayı biliyorlar mı? Eğer biliyorlarsa dün attıkları manşeti bugün görüyorlar mı?.. Eğer görüyorlarsa, yarın “yine utanacakları” yeni bir başlık atmak için neden yırtınıyorlar bugün de böylesine, anlamıyorum!.. Ve bazı gazeteleri hâlâ nasıl satın alıyor birileri?.. Asıl onu anlamıyorum! Acemi sürücüDevamı
Kızılelmam… Ve beni, benden büyük bir güçle kendine çeken, ufkun ardındaki mıknatısım… Sen benim hep noksanım, hep eksiğim… Ve ben sensiz hep noksanım, hep eksiğim. Yarım elmam… Varsın… Ama, yok kadar uzakta! Yarsın; Hem de yokken var kadar yakın… Kınalı koçlar gibi, “bıçağına” gönderdiğim kınalı duygularım meleşiyor!.. Sanki eyleşiyor zaman…Devamı
Çocukluk işte; Gözüme sokulan, burnuma dayanan ve bana “gık” dedirtilen şey, kişi veya olaylardan uzak kalmaya meyilliydim… Çocukluk işte; Neden bazılarının hep iyi, her zaman güzel, her şartta mükemmel olduğunu ve bazılarının da hep kötü, her vakit çirkin, her şartta rezil, berbat ve aşağılık olduğunu “anlamaya” çalışırdım… Çocukluk işte; HiçbirDevamı
Tarihteki ve takvimlerin üzerindeki kayıtlar; “zamanın üzerine işlenmiş” koskoca bir Türk Motifi’nin iğne delikleridir… Bu büyük bütünün “şu parçası benim, diğeri değil” demek; “Ben, üzerimdeki bu yeni elbiseyi giymeden önce yoktum” demek olmaz mı?.. Ve hatta beş yaşındaki çocuklar bile birer “dedelerinin-ninelerinin” olması gerektiğinin idrakinde değil mi?.. Hadi, takvimleriDevamı