Dünkü gazete, ve… [23 Nisan 2010 Cuma]

Hani; “içini görmek mümkün olsa” deriz bazen birileri için. Ne var, kim ve kimler var kalbinde; neyi sever, nelerle uğraşır ve neyle geçirir ömrünü… Al işte; hepimizin birden kalbi aralanmış, içi görülmüş, sevdikleri, arkadaşları, uğraşları meydana çıkmış oldu. Ölenlerimizle, kalanlarımızla dünkü (152 sayfalık rekor) gazetedeydik…
 
Bir anda insan nerelere gidip geliyor, neleri ve kimleri hatırlıyor. Bir kısmını sizler de görmüş oldunuz…
Biliyorum ki çok dualar edildi, çok gönüller titredi, çok gözyaşları yuvarlandı yanaklardan… Duamdır: Allah’ım ayırmasın sevenleri birbirinden, en güzel yerlerde bulundursun her iki cihanda da…

Aslında yazı yazmanın en zor şekli, şu anda yaptığım: Bir şeyler yazman lazım. Ama hepsini birden yazmaya çalışıp yazamıyorsun, çünkü hangisine başlasan bitiremeyeceğini biliyorsun… İşte ortaya çıkan; hiçbir şeye benzememe durumu!
Dünkü, tarihî gazetede İnan Arvas öyle bir hatırasını anlatmış ki… Murat Başaran ise öyle bir fotoğraf yayınlamış ki… Yani, söz bitti içimde!

Hepsi değil belki ama; bu gazeteye gönül verenlerin çoğu dünkü sayfalarda idik. Ve sizler… Unutulmazların başında olan, samimi okurlar; biliyorum ki bu gazeteye baktınız ve sanki aynaya bakar gibi kendinizi gördünüz!..

Bugün de böyle olsun işte yazımız; kusuruma bakmayınız…
Hani dün; otobüse binen “gasteciden” aldığım ve “bu gazetede ben bile çizerim” dediğimi anlatmıştım.
Ben bile çizdim bu gazetede, evet. Bana bile yazdırdılar hatta!.. Çekirge Çetin’li, Bilgehan’lı, Pof Pof’lu, Türkiye Çocuk’lu yıllar bir yana, STOP isimli okuduğunuz şu köşemiz bile Temmuz 1994’ten beri devam etmekte.

Özeti şu ki işin: Kusurlar bendendir ve takılmalar ve tıkanmalar; üşenmeler, usanmalar…
Güzeller ve güzellikler ise meydanda işte! : )

.