Şehirler değişir… Zaman değişir… İnsan değişir… Duygular değişir… Geçen sefer bu şehre geldiğimde sırtıma yüklediği ağırlıktan yakınmıştım, mutsuzdum… Ayaklarım arşınlarken sokakları bir mıknatıs varmış gibi çekip beni yere sermek istiyordu sanki, büküyordu belimi… Bu şehri sevmeme rağmen yüklediği ağır yükler ondan uzaklaşmama neden oluyordu. Kaçıyordum bu şehirden, başka şehirler sevmeye çalışıyordum başaramayacağımı bilerek… Bu sefer başka… Bu sefer bu şehre bakışım tozpembe olmasa da huzurlu bir mavi. Huzurun, umudun ve mutluluğun gözlüğü var gözümde… Gök mavisi kelimeler var cebimde… Sen varsın… Rahatça dolaşabiliyorum artık sokaklarında, iki büklüm olmadan… Yaşayabiliyorum şehrin havasını, suyunu, sokaklarını ve insanlarını doyasıya… Aynı cafe, aynı masa, aynı sandalye, aynı kahve, aynı manzara… Dış etkilerde bir farklılık yok. Ama ben farklıyım. Hayatımın dönüm noktasından geçmiş olarak bugün buradayım. Yaratılan her şeyi; zamanı, insanları, şehirleri, amaçları ve nedenleri anlamlandırmış olarak… ’Ben kimim?’ sorusunun cevabını aklıma ve kalbime mıhlamış olarak… Neden yaşadığımın neden var olduğumun ne yapmam gerektiğinin ne olmam gerektiğinin cevabını bulduğum zamanlardayım… Bu yüzden bütün bu mavilik, huzur… Cevaplanmış sorular… Hepsi değil elbet… Milyonlarca soru kafamda dönüyor hala. En çok da içinde ‘insan’ kelimesi olanlar… Ama bu engel değil huzura. En temel sorular cevabını buldu kafamda ve kalbimde… Yani ‘ben’ olan öznesi… Ve anladım ki ben huzur dolmalıydım… Karalıklardan, karanlıklardan çıkmalıydım. Pembe olmasam da mavi olmalıydım. Çünkü ben insandım. Ben ümmettim. Ben halifeydim. Ben O’ nun sözlerinde geçendim. Ben O’ nun müjdelendirdiğiydim. Ben O’ nun kardeşiydim, en sevdiklerindendim… Ve ben anladım ki huzur dolmalıydım, mavi olmalıydım. Hoş geldin mavi, bir daha gitmemecisine…
Zeynep Nur Suruç