Duygu Bahçemiz (VE ZAMAN TÜKENDİ BENDEN ÖNCE – Hülya Koçalan)

Ve ben gidiyorum.
Öylesine, yorgun ve güçsüz
Alıp başımı gitmek isterken, benimle gelmesi gerekenleri’ de götürmek istiyorum.

Olmuyor.
Şimdi kalmak zamanı mıydı, yoksa destursuzca gitmek mi?
Sorduğum suale cevap bulamıyorken arayışı içinde olduğum şeyi nereden bilecektim.

Bilemiyorum.
Ne aradığımı bilmeksizin yürürken ben bulunması imkânsıza ulaşamıyorum.
Korkmuyorum kaybolmaktan. Korkarsam bir daha kendimi bulamam. Biliyorum.
Yürüyorum. Yürüdüğüm yol her bir adımda kilometrelerce uzuyor.
Ben koştukça yol mu uzuyordu, yol uzadıkça adımlarım mı azalıyordu?
Yürüyorum kan gülleri takılıyor ayaklarıma.
Kokluyorum. Ölü bir bedeni andırıyorlar.
Solgun ve soğuk…
Gidiyorum ben arkama bakmadan. Geride kalanların mı yoksa benim canım mıydı yanan.
Kim daha çok acımış ve acıtmıştı?
Salaş hayatların meyhanesinde sabahlıyorum.
Uykumu yeni yetme düşlere bırakıyorum ve ben olmazlara koşuyorum.
Dörtnala koşan kısrak gibi, kızılcık şerbeti tadında terim.
Mahşer yangınındaki bedenimi kan kırmızısı gözyaşlarıma buluyorum.
Med Cezrinde yaşarken bilinmezlerin, sonsuzluğa aralıyorum kapılarımı
Kahpeliğinde hayatın yorgun umutlar büyütüyorum.

Kök salmışken toprağa henüz açmamış tomurcuğum.

Bir serçenin baykuş yuvasındaki gözyaşında sakladım tükenmişliği. Sergüzeşt ayrılıklar yudumlarken ölüm tadında.
Seyr-ü sefasını sürerken yarım kalmışlıkların. Yarınsız hayatlara gem vurdum. Yanıma yoldaş kâbuslarım.
Artık hayatın değil gitmelerin yorgunuyum.

Azap kılıçlarının gölgesinde vurulurken başım, Nasuh kapısında kaldı tövbelerim.
Ve zaman tükendi benden önce.
Ve ben yok oluşunu izlediğim bir ömrün! Şakağından vurduğum ölümsüzlüğünde! Virgüllerle dolu sonu gelmeyen noktasındayım.
Son istasyonda içinde yolcusu kalmayan bir vagon gibi…

Hülya Koçalan