Enver Ağabey; sizi, hasretiyle yanıp tutuştuğunuz Mübareklere uğurlayalı günler geçti.
Siz maşukunuza kavuştunuz.
Sevenlerinizin yüreği ayrılık hüznüyle tatmadığı acıları tattı.
Fakat bugün bu acının bizi tarifi mümkün olmayan iklimlere götürdüğünü fark ettim.
Ne gariptir ki giderken bıraktığınız bu acı, hayattayken gönül pınarınızdan akıttığınız nasihatlerinizin yumuşatamadığı taşlaşmış kalbimizi yumuşattı.
Tabutunuza dokunmak için çırpınırken,
Hakkınızda söylenenleri dinlerken,
Yazılanları okurken,
Her biri ciltler dolusu kitabın bırakamayacağı tesiri bırakan hatıralarınıza dalarken,
Hayatımın en müstesna hatırası olarak sakladığım aynı karede yer aldığımız resimde kaybolurken,
Ekranlarda dönen o nurlu mütebessim yüzünüzü seyrederken…
Suyu çekilmiş birer çeşmeye dönem gözlerimiz önce buğulandı, sonra pınar oldu aktı. Gözümüzden akan her bir damla sanki bir derya oldu, çöle dönen gönüllerimizi suladı, o çöllerde taptaze çiçekler açtırdı.
O gözyaşları yıllardır yapamadığımızı yaptırdı, her an seni düşündürdü. Her nefesimizde sen oldun.
Nolur dinmesin bu acı!
Dinmesin ki hep seninle olalım, seni düşünelim, senin bıraktığın bayrağı daha yükseklere taşıyalım, seni unutmayalım.
"En tatlı acı" bu olsa gerek.
Şaban Talay (Türkiye "Hoşsada" sayfası / 18 Mart 2013 Pazartesi)