Ensemize yalancı tokadını atar, gülerek “Tövbe de be yav!” diye bağırırdı. Ya da çarpıcı biz söz söylerdi, ibretlik bir menkıbe anlatırdı, finali öyle yapardı: Allah de be yav!
“Ölüm sevgiliye kavuşmaktır” derdi. Sevgiliye kavuştu. O öldü diye değil, biz kaldık diye üzülüyoruz. Onsuz bir dünyada yaşamak… Böyle bir akıbeti hiç aklımıza getirmediğimiz için büyük boşluğa düştük.
Hepimize dokundu. Sımsıcak elleriyle elimize, yüzümüze dokundu. İş vererek, adam muamelesi yaparak, evlendirerek, çocuklarımıza isim vererek, ev sahibi yaparak hayatlarımıza dokundu.
Derdimiz derdi oldu.
Daha iyi bir iş buldum diye ayrılan birisi için “Kurtulduk” diye sadaka dağıttı, o kişi dönüp geldi, tekrar işe aldı.
“Gündüzleri gülen, geceleri ağlayan adam”dı…
“Bana para vermeyin, çünkü hemen dağıtıyorum” derdi.
Çocuklarıyla ortada kalmış gözyaşı döken bir kadını televizyon haberlerinde gördüğünde hıçkırarak ağlamış, hemen o kadını buldurup ev vermişti.
Sırf onu tanımış olmak bile dünyaya gelmeye değdi.
1983 senesinde odalarına girdiğimde, yanlarında bulunan Mehmet Emin Alpkan, “Bu insanları nereden buluyorsunuz. Hepsi sizi çok seviyor” deyince, “Benim canım onlara feda olsun” anlamına gelecek öyle bir söz söylediler ki, kullandıkları kelimelerle yazamaya elimiz gitmez.
1973’te babam, 2000’de ablam, 2005’te ağabeyim, 2006’da annem öldü. Onları bir kez daha ve bir an görebilmek için kalan ömrümü feda ederim. Hepsi acıydı. Ama Enver Ağabeyimin acısı bambaşka…
İsmimizi görsün, resmimizi görsün, cismimizi görsün diye çabalar, sadece onun için yazar, ona beğendirmeye çalışırdık kendimizi…
Varis bırakmasaydı ne yapardık biz?
”Anam dee!”
Sadık Söztutan (Haber kuşağı / 26 Şubat 2013)