Merhaba Muammer bey, ben Dilek Ekici, kimya öğretmeniyim 15. yılımı çalışmaktayım çok şükür.
Sizin hayranınız olduğumda daha ortaokula falan gidiyordum. O zamanlar yazılarınızı gazeteden özenle keser saklardım ki hala sararmış bir şekilde de olsalar şiir defterimin arasında yerlerini korumaktalar. Eşimin işi nedeniyle il il gezmekteyiz. Şu anda Diyarbakır’da bir Anadolu lisesinde çalışmaktayım. Her gittiğim yerde öğrencilerime sizin yazılarınızdan en sevdiklerimi okuyorum. Onlar da hayran kalıyorlar bu güzel yazılara… Benim favorilerim yumurta ve çirkin postacı adlı yazılarınız.
Gelelim şakanıza; 90’lı yıllarda bir 1 nisan günü köşenizde artık yazmayacağınızı yazmıştınız ve ben yazınızın sonunu okumadan şakanıza inanmış, şaka olduğunu anlamamış olduğumdan hüngür hüngür ağlamaya başlamıştım. "Ben şimdi bu yazılar olmadan napıcam" diye… İnanın o gün bugündür beni bundan daha çok etkileyen hiçbir 1 nisan şakası yaşamadım. Bu anımı 1 nisan günü öğrencilerimle paylaşınca o sebepten ağlamış olmam önce çocuklara çok saçma geldi. "Hiç bu yüzden ağlanır mı hocam?" dediler. Arkasından onlara yazılarınızdan birini okudum. Bu defa hepsi sizin internet sitenizin olup olmadığını sormaya başladılar. "Meğer haklıymışsınız hocam, bize bu yazılardan arasıra yine okur musunuz?" dediler. Elbette okurum sizin seçtiklerinizi de getirin onları da zevkle okurum…
Allah size ve gönlünüze sağlıklı ömürler versin. Sizinle yüz yüze de karşılaşıp tanışmayı çok isterdim. Bir gün nasip olur belki. En içten sevgi ve saygılarımla…
Dilek Ekici
O günkü yazıyı okuduğumda ben ağlamadım ama o kadar üzülmüştüm ki şaka olduğunu okuduktan sonra üzüntüm Muammer Bey’e karşı öfkeye dönmüştü; böyle şaka mı olur ya demiştim 🙂 Ve bir süre yazıları okumamaya karar vermiştim. Gerçekten de okumadım ama en fazla 1 hafta sürdü sonra da okumadığım ama biriktirdiğim yazıları okumuştum :)) Kaleminize yüreğinize sağlık…
Hatice Hande Kapan