Cenaze olduğunda Adapazarı’da gitmiştim, ama mezarına gidememiştim hiç Muammer abimin. Vefat ettiğinden beri… Dayanamıyordum:(
Bu sefer gücümü topladım, yine de çok ağladım…
Dedemi ve babannemi 🙂 de dolaştım.
Aynı bahçede yatan bir Ayşe ve bir Muammer gördüm bugün:)
Dua ettim onlara.
Baktım, baktım, baktım…
Açık yeşil otlar bürümüştü Ayşe’nin üstünü. Muammer’in üstüne lale dikmişlerdi.
Yanlarında hiç bir şey götürememişler dünyalık. Dünya telaşları da kalmamıştı. Dertleri de üzüntüleri de…
Duadan başka bir şey de beklemiyorlardı artık.
Onlar bana baktı yattıkları yerden, ben onlara… Onlar bana baktı, ben toprağa… Onlar bana baktı, ben kendi halime…
Bin tane salevat çektim senim için… 🙂
Ayşe
.
Cennet bahçeleri nasip olsun inşallah…
Bir gün bütün yazdıklarım senin olacak; sana son yazımı da yazdığım zaman!..
Belki, hatırlayıvereceğim kâğıtlardan yeni bir gemi yapmayı…
“Gidiyor musun?.. Ateşin ta kendisiyim artık ben… Söyle bana; senden gelen kıvılcımla kora dönmüşken, nerelere kaçayım?..”
Deyişini duymayacağım!
Belki sen bıkacaksın ve bir gemi yapıp salacaksın beni sulara… Belki uzak denizlerin akıntıları çalıverecek beni, adandan… Belki de sen iki mezar kazmalarını vasiyet edeceksin; güneşin her hareketini görebilen burunda…
MUAMMER ERKUL
KÜL YÜKLÜ KAĞIT GEMİLER
Gülümseyen yüzlerle gidelim öte tarafa İNŞALLAH…
Ayşemmm 🙂
Bugün okudum. Dünya muhabbeti kalbden çıktı mı, Allah muhabbeti kendiliğinden gelir oraya. Nasıl ki, bir şişenin içinden su çıktı mı, hava dolar, onun gibi diyor.
………..
Bize de nasip olsun inşallah.