Muammer abicim, size çok gecikmiş bir teşekkür borcum var.
Ben sizin "Hayatım en roman" yazıları zamanından beri okuyucunuzum.
Ama bir yazınız benim içim dönüm noktası oldu.
Hani bir "1 Nisan şakanız" vardı ya, hepimizi çok üzen ve ağlatan, sevdiklerimizin değerini bilmemiz ve sevdiğimizi göstermemizi tavsiye eden…
İşte o yazı bugün beni büyük bir vicdan azabından kurtardı.
O yazınız her fırsatta kavga ettiğim, kırdığım babacığımın gönlünü almamı ve tekrar rızasını kazanmamı sağladı. Her zaman aramın kötü olduğu babamın son nefeste rızasını senin yazın sayesinde kazandım.
Son yıllarımız çok daha sevgi dolu ve mutlu geçti.
Bir yazınız, ahirette benim en zor haklardan olan baba hakkından hesabımı kolaylaştırdı…
Şimdi babamla her güzel anımızı hatırlayınca sana dua ediyorum ve biriktirdiğim yazılarınızı çıkarıp okudukça sevgiyi tekrar öğreniyorum.
Biz senden razıyız Allah’ım da senden razı olsun.
Her zaman duacınızımm…
SEVGİLER KERE SEVGİLER
Gülhanım
Hepimiz için cevap aynı: Nasip!
M:)