Evet, nerde kalmıştık?
Gazetede çıkan yazılarını okuduğum üstadıma bir şey sormak istemiştim. Tabi telefonunuzu oraya yazın sizi arayacağım, demek olmazdı. Onun için ben teflonumu yazdım mektubun sonuna, ve postaya verdim.
Ama inanın arayacağını hiç düşünmemiştim bile.
Aaaaaa, bir de baktım aramaz mı?..
Ama bir şey diyeyim mi, insan hem çok seviniyor, hem de heyecandan arayanın kim olduğunu çıkaramıyor!..
Telefonu annem açmış ve bana vermişti.
Aldım telefonu "Efendim" dedim. Önce adımı söyledi, "benim" dedim. Sonra;
"Ben Muammer Erkul, dedi. Mektupta numaran vardı, onun için aradım."
Ben ki sefil fare(!) tanımadım ilk önce üstadımı, ne kadar ayıp…
"Muammer mi, dedim. Hangi Muammer?..
Gülümseyerek konuşuyordu.
"Türkiye Gazetesi’nden Muammer Erkul, dedi. Hani STOP köşesinden… Mektup yazmışsın ya, işte o Muammer…"
İşte o zaman, dışarıdan bile duyulabilecek bir kalp atışıyla konuştum/tanıştım sevgili Üstadımla…
Bana çok yardımcı olmuştur. O günde, daha sonraki günlerde ve bu günde.
Bir cumartesiydi o gün ve saat öğlene yakındı…
Asla unutmam…
Başladık arkadaşlar 15 senenin hatıralarına.
Bakalım sıkılacak mısınız okumaktan, ben yazmaktan sıkılmayacağım ama, umarım siz de sıkılmazsınız…
SAYGIYLA…
Sabırla bekleyin lütfen…
Yıldız Seçen