Merhaba en içten sevgilerimle ve saygılarımla…
Sizi yıllarca Türkiye gazetesindeki yazılarınızdan takip ettik ve çok sevdik.
O kadar çok sevdik ki, hatırlarsınız bir keresinde Nisan 1 şakası olsun diye;
"Ben artık gidiyorum bir daha yazmayacagım" diye uzayıp giden bir yazı yazmıştınız.
O sabah babam gazeteyi getirip; Muammer Erkul artık yazmayacakmış, deyip gazeteyi önüme bırakıvermişti. Ben de tez canlı oldugumdan yazıyı biraz okuyup sonunu getirmeden babamın da deyişine inanarak başlamıştım zırıl zırıl ağlamaya…
Babam; niye sonunu okumuyorsun, deyince gazeteyi elime geri alıp sonunda bunun şaka olduğunu görünce yarı ağlar yarı güler vaziyette size epeyce kızmıştım, tabii ki sevgimden canımmm…
Neyse seneler geçti.
Ben bir kimya öğretmeniyim 13 yıldır, bazen sınıfta sizin klasiklerinizden okuyorum.
Çirkin postacı… Yumurta… Su gib ol… gibi.
Çocuklar hem size hayran oluyorlar hem de bana hayranlıkları artıyor.
Sizi artık internetten takip etmeye çalısıyorum vakit buldukça. Çünkü 2 güzel çocuğum var Allah’a şükür. Yazılarınızın çoğu gazeteden kesilmiş, kalanları da bılgisayar çıktısı olarak elimde.
Sizi çok sevmeye devam ediyorum.
Allah size sağlıklı uzun ömürler versin.
Sevgilerimle…
Dilek, Ecem ve Furkan