Hatıralar Sokağı (OMZUNA SEVGİYLE BAŞIMI KOYDUĞUM ABİM – Zeynep Nur Suruç)

Bir zamanlar Urfa’da çekilmiş iki kare fotoğraf. İçinde Muammer Erkul ve ben olan iki kare…
Ta o zamandan beri albümümde sakladım bu fotoğrafları, ortaya çıkarmak bugüne kısmetmiş, öğrendim ki bu görüntüler kendisinde bile yokmuş…
Senin çocuklarla aran iyidir ya hep, o yüzden seni severdim ben Muammer abi.
Bu iki kareyi, o zamanların hatırasına koyuyorum buraya ve aşağıda hikayesini yazmaya çalışacağım…

Omzuna sevgiyle başımı koyduğum abim…
4 yaşımdan hatırladığım nadir kareler ve nadir saatler bu fotoğrafların çekildiği zamanlar.

Bir kapı sesi hatırlıyorum önce.
Adını çok duyduğum ama hiç görmediğim, çizdiklerinin üzerini karalarken uzaktan uzaktan sevdiğim biri gelecek…

Sabahın erken saatleri ki, erken kalkmayı o zamandan sevmem ama fotoğraflarda da görüldüğü gibi o gün cin gibi fırlamışım yataktan.
İki abi girdi evimizin kapısından o sabah, ama uzun saçlı olanı bekliyordum ben galiba… Elindeki poşeti görünce daha da mest oldum; galiba çikolatalarla doluydu içi…

Eve misafir geldi mi ben hiç kaçmazdım, utanmazdım. Hep çok severdim misafiri. Bazen hiç anlamadığım, çocuk aklımın ermediği ve merak da etmediği şeyler konuşulurdu salonumuzda ama ben anlamasam da hep yerimi alırdım köşedeki bir koltukta.
Annemin arkadaşları geldiğinde sıkılırdım, ama babamın arkadaşları geldi mi değmeyin keyfime.
O zamanların küçük Zeynep’i sevilirdi tabii…

Galiba Muammer abim de beni sevmişti.
Beraber kahvaltı masasında oturduk uzunca bir süre. Babam, ben, Muammer abi ve adını hatırlayamadığım diğer abi (umarım bana kızmaz). Tabağımda yumurta, az biraz beyaz peynir var yanında da kaçak çay. Yemek istemediğimi hatırlıyorum sanki ve eve giren o uzun saçlı abinin elindeki poşetle kandırılıp yemek zorunda bırakıldığımı…
Kahvaltının sonunda poşete ulaşmıştım, sanki yemesem ulaşamayacakmışım gibi; çocukluk işte!..

Kış mevsimindeydik ama sanırım Urfa sıcaktı, ya da evimizin içi ısınmıştı o gün tebessümlerle… Yüzüme vuran güneşin sıcaklığını unutmuyorum hiç.
Çocukluğumun hiç unutamadığım en güzel günlerinden biriydi, Çetin’i çizen Muammer abimin bana bir poşet dolusu çikolata getirdiği gün…
 

Çok oturmamışlardı abiler sanki, güzel şeyler hep kısa sürerdi zaten…
O gün fotoğraf çekmeyi kim akıl etti hatırlamıyorum ama buradan hürmetlerimi iletiyorum. Yıllar sonra bizi abimle bu vesileyle buluşturduğu için…

Ben her gidenin arkasından ağlardım. Hala ağlarım, duygulanırım en azından… Eminim o gün ortalığı birbirine katmışımdır. Muammer abiye gitmesin diye zarar vermiş bile olabilirim 🙂 ama sonuçta gitmişti.
Hala kızgınım niye gittin ne güzel oyunlar oynayacaktık :).

Genelde gidenlerin arkasından yarım saat ağlayıp sonra sakızla, çikolatayla kendime getirilirdim hep ama unuttukları bir şey vardı: Sevdiğim insanlar kalbimden hiç çıkmazdı!..

Ben yıllardır özlüyordum abimi, unutmamıştım hiç salonumuza gelişini ve gidişini…
Beni tekrar gülümsetmesi 18 yıl sonra bugüne nasipmiş…
Bu sefer bir poşet çikolatayla değil ama daha önemli bir şeyle; cesaret etmemi, yazmaya cesaret etmemi sağlayarak.

Benim boyum uzamış onun da saçlarına aklar düşmüş ama o hala delikanlı Muammer abim benim…
Babamın en sevdiğim arkadaşı…

Zeynep Nur Suruç