Yine aşık olmak, yeni bir aşk bulmaktır… Yani bir gidiştir, ve bir kalıştır… …..
Biraz büyüdüğümüzde; gidenlerin ardından ağlayıcılar aramamayı da öğreniyoruz…
Çünkü her giden, kendi boşluğunu dolduruyor her nereye giderse. Olmayı seçtiği, olması gerektiğine inandığı veya hakettiği yere gidiyor!..
Var ise biri; kendi yerinde duruyordur…
Ama var olana değil, yar olana sarılmak lazım!..
Var olan kalmayabilir, ama yar olan; yoksa bile yerinde, senindir!
Dikkat etsene; var olmuş olanların kopyalarıyla dolu her yer…
…..
Gitmişse, yar değilmiş!..
İşte bu nokta, üzülmekle sevinmenin karıştırıldığı durak…
Aman dikkat; binilen yanlış otobüsler, bizi bizden uzaklara kaçırmasın! Ve katlanmasın ikiye, dörde; biz ile, gideceğimiz yer arasındaki mesafeler…
Bülbülün çektiği dili belası…
Kırk kişiye anlatsam mutsuz olunca, ilk karşılaştığımızda tekrar sormakta kırkı da ve tekrar anlattırmakta kırk kere ve ucundan kıyısından yakalamaya çalıştığım mutluluğu, gerisin geriye burnuma tıkamaktalar böylece;
Dünkü mutluzluğumu deşeleye deşeleye…
Bu, şuna benziyor:
Bir “mutsuzluk heykeli” olup meydanlarda duranlar, kendi rengini unutuyor bir süre sonra; yüzünde, gözünde, başında, omzunda ve her yerinde “rahatlayan” kuşlar tarafından…
Şimdi dur, söyle bana; peki hangi kuştu tepene yapan?..
Belli değil!..
…..
Küçük bir flama dik tepene: “Mutluyum!”
O rüzgarda çırpındıkça, kuşlar konmaz tepene…
İşin sırrı bu işte…
Kömürcüyle bale konuştun mu hiç?.. Veyahut, nalbantlara kanaviçe sordun mu?..
Neden sormuyorsun?..
Veya, neden her önüne gelene derdini söylüyorsun?..
Yine aşık olmak, yeni bir aşk bulmaktır. Bir gidiştir bu ve bir kalıştır…
Bunlar kendi içinde çalkalanıştır; ama şunu da bilmek ihtiyaçtır:
Ne sen en doğru kişisin herkes için, ne de her önüne çıkan senin için en doğru kişi!..
Her giden, “gidişiyle” doğru kişi olmadığını söyler sana…
Veya, onu tutamıyorsan; zaten sen de onun için doğru kişi değildin!..
Stop
Muammer Erkul
06 Mart 2003 Perşembe