Sen İstanbul olsaydın [26 Ekim 2008 Pazar]

“İs­tan­bul” ola­na!.."

Sen İs­tan­bul ol­say­dın;
Ben, sen­de ko­na­cak bir dal bu­la­ma­yan mar­tı gi­bi çığ­lık çığ­lı­ğa atar­dım ken­di­mi de­niz­le­re!
Sen İs­tan­bul ol­say­dın…
…..
Sen İs­tan­bul ol­say­dın, aş­ka doğ­ru…
Bü­rü­nüp sev­da ren­gi­ne, dur­say­dın gu­ru­bun önün­de ak­şam va­kit­le­rin­de.
Ve ben… Ben­se bir gü­neş gi­bi yak­ma­ya ge­lir­ken se­ni; sap­lan­say­dım kir­pik­le­ri­ne, tam kal­bim­den…
Düş­sey­dim uf­ku­na, kan-re­van için­de!..

Sen İs­tan­bul ol­say­dın ve sor­say­dın ha­li­mi ka­nat­sız gü­ver­cin­le­re!
Sen İs­tan­bul ol­say­dın;
Ve zin­dâ­nım ol­say­dın!..

Sen İs­tan­bul ol­say­dın;
Saç­la­rın, Ekim’in yir­mi­al­tı­sın­da­ki çı­nar yap­rak­la­rı to­nun­da… Ve göz­le­rin Mar­ma­ra De­ni­zi ren­gin­de olur­du, de­ğil mi?
Ve sen İs­tan­bul ol­say­dın;
Bir pem­be ib­ri­şim gi­bi akar­dın gön­lü­me doğ­ru.
De­ğil mi?..

Sen İs­tan­bul ol­say­dın;
He­nüz göz­den der­ya­lar, gül­ler­den kan dam­la­ma­dan!..
Ve bi­lip dağ­lar­dan kal­yon­lar ge­çi­re­ce­ği­mi; önü­me sur­lar dik­me­den ve yo­lu­ma zin­cir­ler çek­me­den…
O ilk… Al­tın­dan gül­lem, düş­tü­ğün­de tam kal­bi­nin üs­tü­ne, açar­dın ba­na ka­pı­la­rı­nı, de­ğil mi;
Sen İs­tan­bul ol­say­dın?..

Sen İs­tan­bul ol­say­dın;
Bir be­yaz gü­ver­ci­nin, şah­baz­dan kor­ku­şu gi­bi ür­ker­din ben­den…

Sen, İs­tan­bul ol­say­dın…
Ama sor­say­dın ha­li­mi de, ka­nat­sız gü­ver­cin­ler­den!

Sen İs­tan­bul ol­say­dın;
Ve zin­dâ­nım ol­say­dın!..

Stop
Muammer Erkul
26 Ekim 2008 Pazar

İngilizce çevirisini okumak için tıklayın