Seyir Defteri – 26 Ocak 2008 Cumartesi (Geçen yıllar, biriken duygular…)

"Bugün 26 Ocak olduğu için özellikle yazdım, demiş Sultan Yürük…
1999 senesinin işte bu günüydü. Telefonunu bulmuş ve aramıştım. Muammer Erkul bey ile mi görüşüyorum, demiştim. Evet, demişti…"

Ben de hatırlıyorum…
Ne yana gitsem uzuun kabloları peşimden gelen bir kırmızı telefondu o zamanlar konuştuğum. Yazıları yazarken, Çekirge Çetin'leri çizerken, duvar yazılarını hazırlarken hep sağ kulağım ile sağ omuzum arasında sıkışık halde dururdu.
Bende bu alışkanlık reklam ajansından, hatta çizgiroman yaptığım zamanlardan kalmıştı. O zamanlar da aynı şekilde konuşurdum çalışırken. İşte şu sağ omuzumda kalan arıza ve ağrıların kökü sanırım budur…

Bana şimdi ilginç geliyor aslında bu hal…
Kimbilir nerelerdesin ve kimbilir nerelerdeki bazı insanlar senin numaranı buluyor ve arıyor. Konuşuyorsun, sorduklarına cevaplar veriyorsun, sevinçlerini ve sevinçli olmadıkları günlerini paylaşıyorsun…
Güzel duygular, inanın.
Hepinize tek tek minnettarım. Hatta bu minnet ve şükran duygusu, zaman zaman "bazı şeylerin abartıldığı" hissi bile uyandırıyor bende…
Fakat dünyaya bakıyorum; işte, herkesin gördüğü manzaralar… Fakat bir de tam buradan "sizlere doğru" bakıyorum ki; bu kadar olur:))) Bir de kendinizi benim gözlerimle görseydiniz!..

Bakıyorsun ki; senin doğum gününü bilip sana hatırlatanlar oluyor, senin söylediklerini ezberleyenler, senin yazdıklarını kesip gömlek ceplerinde, yüreklerinin üzerinde gezdirip kalplerinde taşıyanlar oluyor. Öğrenci, cüzdanında para yok, ama yazılar var; hem de ortasında senin resmin ve adın olan bir çok yazılar…

Duygulanıyor muyum ne?
İşte bir şekilde hayatlarını sana bağlıyor insanlar, senin de hayatın onlara bağlanıyor. Kendi faturalarını ödemeyi unutuyorsun; ayrı kıtada yaşayan birilerinin evliliğini nasıl kurtaracağım, diye kafa yorarken… Unutulmaz şeyler oluyor, inanılmaz şeyler!.. Biri arayıp diyor ki; "üniversitede asistanlık sınavını kazandım ve bunu ilk seninle paylaştım. Çünkü yıllar önce Maraş'ta ortaöğrenimde öğrenciyken bana bunu, yani başaracağımı ve -bana inandığını- yalnızca sen söylemiştin!.." Bir başkası diyor ki; "ben senden ve köşemizden güç aldım, bunlar olmasaydı eğer benim hayatımda, asla ayakta duramazdım!.."

Bu satırları "neler de başardım görün beni" demek için söylemedim, inanın… Çok örnekten şu an hatırladığım bir kaçıydı…
İnsanlarla kenetlenip birlikte yürümenin, bazı gözyaşlarını silebilmenin ve hayatını bazı hayatlarla paylaşmanın güzelliğini göstermek için geldi dilimin ucuna da, geri çeviremedim…

Sultan Yürük, yılın bu günlerinde, tam 9 defa aradı beni şimdiye kadar.
Her defasında dedi ki;
"Bugün Ocak ayının 26'sı, yani seni ilk aramamın yıl dönümü!.."
…..
Şimdi bunları niye anlattım uzun uzun?..
Şunun için:
(Sizin aranızda sanırım yoktur, ama) Bazı insanlar dibi olmayan birer kova gibidir! Sürekli isterler, isterler, isterler… Sen bir dere olsan ve sadece onlara aksan, dolduramazsın…
Bazılarınaysa bir yudum su verirsin; besmeleyle içip elhamdülillah der, alır kabul ederler ve yüreklerinde saklarlar…
Sen, bir hekim olsan ve birine bir kaşık ilaç versen, onun iyileştiğini, yüzünün renklendiğini, sesinin cıvıldadığını görmekten mutlu olmaz mısın?..

Yıllardır kaç şair geldi de çaldı, benim de içinde bulunduğum kapıları…
Çok şair gördüm, çok şiir yayınladım köşemde… Çok iyi hatırladığım isimler var, ama gittiler… Almanya'ya giden "Palalı" bile kayboldu… Neden?.. Hala içim sızlar yayınlayamadığım şiirleri için. Rahmetli şair Cevdet Söztutan ağabey de çok takdir ederdi onu…
Palalı sesimi duyar da ses verirse adını da yayınlarım!..

Şiir; bir dönem midir, yoksa bir ömür müdür?..
Sultan hanım, işte tam da;
"ŞİİRİN, SENDEN BİR HAYAT İSTEDİĞİNİ" bilenlerdendir ve ihtimal, kendi kitabını göremese bile "şairem"dir!..

İşe bakın ki; bir yıldönümü tebriği bana neler yazdırdı şimdi…
Sizler…
Sadece…
Okurların mı yazarlarıyla tanışmaktan mutlu olduklarını düşünürsünüz?..
Yahut siz;
Yazarların da okurlarıyla tanışmaktan…
Ne kadar memnun olduklarını düşünür müsünüz?..