Simidin yarısı [18 Temmuz 2003 Cuma]

Saçın gibi savrulurken dumanı, içini çekti vapur; istim düdüğü ile…
Güverteye atlayan son yolcu bendim; çözülen halatın üzerinden…
Bir elimde, okuduğum yerde işaret parmağım kalmış kitabım, diğer elimde çantam ve bileğimde çıtır susamlı simit…
…..
Ben büyüdüm, simitler küçüldü!..

Zaman, pastırma bıçağı gibi!..
Bastırıp bastırıp doğruyor insanları tezgahtaki kurbanlık koyunlar gibi!.. Bizler bu yüzden meleşiyoruz; zamanın sağanak sağanak döküldüğü mekânlarda…
Ama Kızılırmak sığmıyoor, dibinde canımız yatan cam bardağımıza!..
…..
Bir martı; “şapt” diye atıyor kendini suyun yüzüne, yutkunarak havalanıyor tekrar…

Üst kattayım.
Korkuluklara yaslanmış diğerlerinin arasında…
Çığlık çığlığa onlar, benim;
İçim çığlık çığlığa!..
Çantam ayaklarımın, kitabım bacaklarımın arasında şimdi, ve simidim parmaklarımın arasında.
Can simidinin üstünden, simit atıyorum martılara, canım yanarken!..

Herkes çığlık çığlığa, çığlık atan martılara yediriyorken simitlerinin yarısını, parça parça; ben de, parça parça yüreğimle yediriyorum simidimin yarısını martılara, içim çığlık çığlığa!..
Sen varken, bu martılar yok muydu?..
…..
Ben, o zaman da sadece yarısını yerdim bileğimdeki simidin…
Ve yarısını, sana yedirdim!..

Fakat bugün, yarım simit bile yiyesim yok. Kaldırıp atıyorum bütününü denize, ve bir çok martı atılıyor üstüne…
Bugün, kitabı ve çantayı bile kaldırıp atasım var, bilsem yiyeceğini martıların!..

Saçın gibi savurup dumanını, içini çekti gene vapur; istim düdüğü ile…
İskeleye atlayan son yolcu bendim; halatların üstünden…
Sanmıştım ki uzun zaman; ben büyüdükçe simitler küçüldü!..
Yoo, simitler küçülmedi aslında.
Aslında ben de büyümedim!..
…..
Fakat, bunu ben biliyorum;
Simitler bilmiyor!..

Stop
Muammer Erkul
18 Temmuz 2003 Cuma