Yavru ördek [09 Temmuz 2003 Çarşamba]

Hey!..
Hayatın daima gülümseyen yüzüne bakan, ve daima gülümseyen adam;
Ben de sürekli gülümserdim geçmişte!..
…
Şu an gülümsüyor olmandan bile, belki ne mühimdir biliyor musun?..
…..
Bunu öğrenmek için, şimdi beni iyi dinle.
Kulağını güzelce aç, çünkü sana birkaç sırrımı vereceğim;
İç içe sarmalanmış olarak… 

Şu an gülümsüyor olmak kadar önemlidir; bir zamanlar gülümseyebildiğini hatırlamak ta…
…..
“Bir zamanlar”, bile olsa “gülümseyebilmiş” olmak kâfidir; yüzmeyi öğrenmiş olmak gibi!..
Çünkü sen, bir ördek yavrusu gibi, yüzmeyi bilerek gelmişsen hayatın ortasına kadar; bütün sular buharlaşsa bile yüzmeyi unutmuş olmuyorsun!..
Önüne çıkan ilk su birikintisi, yüzmen için bir mekândır sana, ve ortamdır… 

Sırıtır halde beklemek değil elbet kastımız.
Ama önemli olan;
Gülümsemeye hazır kalmaktır…
…..
Yıl boyu belki kimse boğulmayacaktır plajda. Ama kulede oturan bir cankurtaran, herkes için güvendir… 

Sen, gülümseyebilen… Ve sen gülümsemeyi bilen biriysen; bu ne kadar güzel…
Kum üstüne yayılan dalgacıklarla ebeleşenler, yüzücü değil!..
Ama, gün batıncaya kadar kule tepesinden denize bakıyor bile olsa, eğer o adam civarın en iyi yüzücüsü olmasaydı;
Adına “cankurtaran” denmezdi!..
…..
Bir tebessüm, bir can kurtarıyor bazen!
…
Gülümsüyor olman zaman zaman önemli olmayabilir, ama “gülümseyebiliyor olman” her zaman çok önemli…
Sen, böyle güzelsin; gülümseyebildiğin için… 

Sevgili ördek yavrusu; ben, önündeki havuzum!..
Bir kere de benim için gülümse!..
Ve ılık ılık sevgilerin; pembe damlalar halinde düşsün, üstüme…

Stop
Muammer Erkul
09 Temmuz 2003 Çarşamba