Birinci adam:
"Babam herkesten akıllı bilir kendisini. Bu yüzden seveni azdır. Ama o bunun farkına varmaz. İnsanlarla arasındaki mesafenin; kendi sevilmediğinden değil de, kendi sevgisini hak edecek insanlar bulunmadığından bu kadar açıldığını sanır… Zannettiğinin aksine, akıllı da değildir. Fakat beni, işte bu durum böyle akıllı kılar. Çünkü babam ne yapsa ben tersini yaparım!.."
İkinci adam:
"Ben herkesten akıllıyım. Neden inmeye çalışayım ki avam seviyesine!.. Söylesem, ve anlasa biri; o da yanlış anlar. Çenemi yoramam; erisinler birer kardan adam gibi kendi cehaletlerinin içinde. Böyle rahatım…"
Üçüncü adam:
"Kendi halinde, hatta saf, hatta salak denen bir babanın oğlu olmasaydım belki bu kadar akıllı olamazdım… Konuşamayan, iki lafı üst üste koyamayan, bir insan görse yolunu değiştiren birinin kafasındaki çark nasıl işlerdi bilemiyordum. İşte o adam, yani babam, bilgi ve tecrübelerini önüme dökmüş olsaydı, sanırım ne kadar akıllı olduğum böylesine çıkamazdı ortaya, farkım beliremezdi…"
Dördüncü adam:
"Anneye ihtiyacım bitip, babaya ihtiyacım başladığı yaşımda gitmiş babam aramızdan… Annem hep akıllı oğlum derdi bana; el becerilerimi gördükçe… Sıradan çocuklar, doğru veya yanlış, kendi babalarının her yaptığını taklit etmeye çalışıyorken ben, kimde ne görsem hoşuma giden, onu alıyor ve kopyalıyordum. Bu kadar farklı ve bu kadar akıllı olmam işte bu yüzden…"
Beşinci adam: "Ben en akıllıyım…"
Altıncı adam: "En akıllı olan benim…"
Yedinci adam: "Ben bir oğul yetiştiriyorum ki; herkes ona bakacak ve benim ne kadar akıllı olduğumu görecek!.."
Birinci adam:
"Babam, beni kendisinin yetiştirdiğini sandı hep… Zavallı ihtiyar, çok akıllı olduğunu sana sana yaşadı bu dünyada!.. Her ağaçtan kaşık, her çamurdan çömlek, her hamurdan börek olur mu? Halbuki ağacı, hamuru, çamuru güzel olan bendim. Fakat bundan onun haberi yoktu!.."
Birinci adamın oğlu:
"Her oğul, kendi babasından bir adım öndedir, öyle değil mi? Fakat, istisna zuhur etmiş nadir kişilerden biri; işte ben!.. Oğullar kendi babalarından öndedir, zekidir, akıllıdır; ben hariç. Ben, kendi oğlumdan bile akıllıyım!.."
Birinci adamın torunu: "Babam kendini akıllı sanıyor. Ama ben ondan akıllıyım!.."
BUGÜNÜN İKİNCİ YAZISI:
Bilgi, tecrübe, ilgi, sevgi ve bütün güzel hasletler; sanki bir tren rayı gibi, eksiksiz ve kopuksuz konulursa ard arda… Ancak o zaman geçer üstünden yolcular, ve işte o zaman nakledilebilir her aklın eseri, gelecek zamanlara…
Akıl, ayrık otu gibidir;
Kırk yılda kırk parçaya bölersin;
Her parça başka yerde yeşerir ve her parça kendini çınar ağacı sanır!..
Stop
Muammer Erkul
08 Temmuz 2004 Perşembe