(…dünyamsın!)
Sımsıkı sarılıydık birbirimize, ikimiz…
…..
Sımsıkı sarılmıştık birbirimize,,, ama;
Benim kollarımla!..
Sen, işte bunun için dünyaya benziyorsun; ve ben ise sıradan, herhangi bir insana…
Sanıyordum ki;
Sen, benden de çok seviyorsun beni.
Sanıyordum ki;
Sen, benden de sıkı sarılmaktasın bana…
Sanıyordum ki; sen benim canımda olduğun gibi, ben de canındayım senin…
Ama, anladım ki; yanında olmak başkaaa, canında olmak başka!..
Sonunda… Sanmalarımın belki en renkli, belki en ılık, belki en yumuşak gününde, düşüveriyor kollarım…
Ve düşüyorum, boylu boyumca;
…toprağa!..
Sen mi?..
Kalıyorsun;
Yüzünde henüz dudağımın sıcaklığı, ve tutunmak isterken tırnağımın açtığı birkaç çizikle…
Kalıyorsun;
Bütün cazibenle!..
Bana mal olmanı isterken;
Mâloluyorsun, bana!..
Yıllarca sarılıydık birbirimize…
…..
Yıllarca sımsıkı sarılmıştık birbirimize, ama;
Benim kollarımla!..
…..
Anlamadığım gün, işte bugün;
Dünya mı sana benziyor daha çok, yoksa sen mi dünyaya?..
Stop
Muammer Erkul
22 Ocak 2004 Perşembe