Enver Abi’li hatıralar (Ayşe Meva Onyurt – Garip geldik, garip gideceğiz!)

 

Bugün hiçbir şeyin tadı yok
Cemre düştü toprağa, lakin baharın renkleri puslu
Kuşlar fısıldaşıyor
Ağaçlar ağırlıklarından eğilmiş yerlere
Bir kutlu sessizlik var Eyüp Sultan’da
Tekbir sesleri, ezan ve mırıldanan büyük bir güruh insan
O insanlar ki sevgi dolu yüreklerle gelmişler
Son kez dokunmak için Ağabeylerine,
Naaşı eller üstünde son ikametgahına giderken
Ardından bakıp hüzünle zamanı durdurmak istiyorum…
Bu hüzün hiç bitmesin, kavuşana dek…

O bir çoğumuzun isim babası, Enver Amcası, Hocası, Ağabeyi.. Dün Eyüp Sultan’da binlerce kuş aralarında fısıldaşıyorlardı sanki. ‘Şu gelen zata bakın, ne mutlu, ne mutlu!’ diyor gibiydiler. Onlar asırlardır o güzel mekandan kalkan ne naaşlar gördüler. Kalabalıkların içinde yüreği yaralı, kendilerinden bir parça ahirete intikal etmiş gibi gözü buğulu ne çok insan vardı. Hayat bir hayalden ibaretken vefa, sevgi ve merhametin güzelliği gözler önünde on binlerin kıldığı cenaze namazıyla Enver Amcamızı o Mübareklerin yanına defnettik. Arkada kalanlar o definden sonra hatıraların, onun güler yüzünün bıraktığı dostlukların, Türkiye’nin bir kazan gibi kaynadığı dönemlerde ne günlerden bugünlere gelişinin hikayelerinin gölgesinde huzur buluyor. Kimimiz önümüze baktığımızda ölüm daha bir tatlı gözüküyor, gidenin ardından biz de o kervana katılsak diyoruz. Lakin o ne çok şey sığdırdı 74 yıllık ömrüne. Ne dostluklar, ne ahiret kardeşlikleri, ne hizmetler. Biz kılı kadar olabilirsek ne mutlu. O zaman belki o cümle kapısından geçmeye hak kazanır, tekrar gülen yüzlerinden nasipleniriz.

Evliyanın öldükten sonra himmeti devam edermiş, sanki Enver Amca ölünce etkisi daha da arttı kimimize. Öyle bir insanı kaybetmekle titreyip kendimize geldik. Hep öyledir hayat eldeyken kıymetini bilmeyiz kaybedince anlaşılır. O muhabbet halkasını kaybetmedik aslında. Onu anlatabildiğimiz, onun gibi olmaya çalışabildiğimiz zaman evlatlarımız da nasiplenecektir. Onu bize anlatan, onunla geçirdikleri günleri yad eden ve onun gibi olmaya çabalayan tüm abi ve ablalarımızdan Allah razı olsun. Kimimiz babamızı kaybetmeden öksüz kalmanın ne demek olduğunu Enver Amcamızı kaybedince anladık. Ayrılık=Dünya, Kavuşmak=Ahiret (inşalllah)

Allah adımı koyan, nikahımı kıyan Enver Amcama rahmet eylesin.

Ayşe Meva Onyurt (3 Mart 2013 Pazar / haberkuşağı)

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir