Biz gazeteciler hafta sonu, bayram, düğün dinlemez çalışırız.
Çoğu zaman bu önemli zamanla mesaide oluruz. Bu yüzden gazeteci yalnız adamdır.
Haber merkezinde çalışan arkadaşlar olarak Enver Ağabeyimizi son yolculuğunda uğurlamak için Eyüp Sultan Camii’ne gitmek istiyorduk. Bu tarihi ana şahit olmak lazımdı. Fakat, gelen haberleri mutfakta hazırlayacak ekip de lazım. Namazdan hemen sonra gazeteye dönmek üzere gittik. Mahşeri bir kalabalık karşıladı bizi. Kalabalıkta ilerlemek ne mümkün! Bunu anı dondurmak için bir restoranın çatısına çıktım, fotoğraf makineme davrandım. Çektiklerimden birisi, ertesi günkü Türkiye Gazetesinin ilk sayfasının fotoğrafı oldu. Bu sefer gazetecilik görevimizi, gazetemizin sahibini uğurlarken yerine getirdim.
O’nu uğurlarken ve o kalabalığa, o fotoğrafa bakarken aklımdan neler geçmedi ki…
…
Ediz Hun’u bilirsiniz. Yeşilçam’ın ünlü oyuncularından.
Kendisi dört yıla yakın bir zamandır gazetede Yeşil Sayfa’yı hazırlıyor. Bu vesileyle pazartesi günleri gazeteye geliyor.
Geçtiğimiz günlerde hal hatır sorarken bana şöyle dedi: "Kaç yaşındayım, çalışmadığım ortam kalmadı. Hayatımda gördüğüm en huzurlu yer burası. İnsanlar birbirine karşı çok saygılı. Herkes işinde gücünde. Hepiniz de müstesna insanlarsınız…"
Ediz Hun, içimizden biri ama aynı zamanda ‘dışarıdan’ bir göz olarak işte bizi böyle değerlendirdi.
Çünkü, burada her şeyden önce saygı duymayı öğrettiler. Çünkü sevmek saygı duymakla başlar.
Mahşerî bir kalabalıkla uğurladığımız kıymetli büyüğümüz Enver Ağabey, işte bu ocakta "muhabbet"i mayaladı… Maya tuttu, büyüdü, büyüdü…
Anadolu’nun kasabasından çıkmış bir yetim Enver…
Ve onu uğurlayan on binler…
Bunun adı muhabbet!
Fatih Selek