Çünkü sen…
Bana bakınca…
Benimle birlikte; “ardımda olanı” görüyorsun…
Bazıları bana bakıyor, gölgeme bakıyor, hatta eğilip ardıma bakıyor; ama hep beni görüyor…
Yazık!
Bazılarıysa bana bakıyor; beni görmüyor… Sana bakıyor; seni görmüyor… Kime bakarsa, onu görmüyor…
Nereye bakarsa baksın;
..hep, güneşi görüyor…
Deneyen bilir:
Ona bakan, ya göremez olur veya izini görür güneşin; bir damga gibi, bir mühür gibi, baktığı her şeyin üstünde…
Güneşi gören göz, başkasını görebilir mi?..
Sen, bilirsin;
Aslımın gölge olduğunu!..
Gölge;
Güneşin var olduğunun delilidir!..
Gölge ki, var bile değildir;
..nasıl yâr olur?
Her zaman dediğin gibi;
Bakınca bana, heyecandan dolaşsın elin ayağın…
Çünkü sen iyi bilirsin güneşin var olduğunu ve ben bilirim yerdeki gölge olduğumu!
Karanlıkta gölge olmaz!
…..
Ve ikimiz de biliriz ki;
Olmasaydı eğer şu mübarek ışık; ne ben var olurdum…
Ne sen, benim “olmadığımı” görebilirdin!
Bütün varlığımız yokluktur;
Eğer yok olmasaydık, var olur muyduk?
Stop
Muammer Erkul
05 Kasım 2006 Pazar