Yağmur çiseliyor… Aklıma sen geldin!
Ve kuşlar cıvıldıyor kuytu dallarda. Aklıma sen geldin…
Kış rüzgârı, ürpertiyor. Aklıma sen geliyorsun. Sokaktaki kedi ıslanmadan karşıya geçmeye çalışırken, kanatlarından sesler çıkaran kumru havalanırken aklıma sen geliyorsun… Simitçi simitlerine torba geçirmiş, metronun makinisti kulağına çiçek takmış, kurstaki arkadaşlar sürpriz parti düzenlemiş; aklıma sen geliyorsun…
İçimde sıkıntı olsa… Annemi hatırlasam… Uykum gelse veya kaçsa, başım ağrısa, boynum tutulsa, omuzum çekse, yorulsam… Gülmek, şımarmak, şımartmak veya nazlanmak, nazlandırmak istesem hep aklıma sen geliyorsun.
Ve tatil günü okunacak, tatil gibi bir yazı yazmak istesem…
İşte gecenin yarısı geçmiş. Üzerinde sarı bir civciv bulunan kocaman fincanımdan papatya çayı yudumluyor, gecenin ikinci yarısına ilerliyorum… Eski bir yazımı okuyorum, yarım kalmış bir cümleyi tamamlıyorum… Titreyen bir şarkı işitiyorum; gene seni hatırlıyorum…
Fark ediyorum ki ben kitaplara bakarken, otobüs durağında beklerken, vapurun martılarına simidimden parçalar koparıp fırlatırken, film afişlerini incelerken… Sabah ezanlarını dinlerken, mezarlığın yanından geçerken… Guruba dalarken, dolunayı, yarım ayı ve hilali izlerken… Karanlıkta, evlerin pencerelerinden taşan ışığa veya aynada rastladığım gözlerimde titreyen ışığa bakarken… Tıraş olurken, dişimi fırçalarken, saçımı tararken… Demliğe karanfil atarken, omletin üstüne koyduğum peynir diliminin eriyişini seyrederken,,, ben,,, neden hep seni hatırlamış halde buluyorum kendimi?
Ve her neye baksam, ya içimde bir neşe veya tırmalayan bir hüzün…
Her an aklımdasın da; yine her şey, seni başka bir biçimde, taze olarak yeniden hatırıma getiriyor. Ya her şeyi sana söylemek, ya her şeyi sana yazmak istiyorum…
Cennet çiçeğim;
Galiba ben ömrümü, seni özlemekle geçireceğim…
Muammer Erkul
31 Ocak 2010 Pazar
“Ve her neye baksam, ya içimde bir neşe veya tırmalayan bir hüzün…”
İşte bu hissi çok iyi biliyorum. Bir duygunun insana en büyük mutluluğu ve en büyük hüznü aynı anda yaşatmasını..
Çok güzel bir yazıydı Muammer Abi, ellerinize sağlık.
Bu özlem nasıl bir şeyse insana sevmenin nasıl bir şey olduğunu unutturuyor ve hatta sevilmenin. Oysa ki gözünü açman ve kapaman arasındaki o zaman aralığında (bazen bir salise, bazen 16 saat, bazense bir ömürdür bu aralık) o hep aklında..
Özlem mi bu?
Sevme mi bu?
Sevilme mi bu?
Yoksa üçü bir arada mı? 🙂
Çok sevdim bu yaznızı 🙂 Her cümlesine bir yorum yazacağım bıraksanız 🙂
Her gün bu yazını okuyacağım…
Ve tatile devam edeceğim…
Benzer havayı solumak için bardağımı sarıya boyadım…
Civciv cizecek kadar yeteneğim de yok.
Ama olsun, civcivi bulsak zaten papatya çayını nereden bulacağız ki.. 🙂
Sen özlemekle geçir ömrünü…
Biz okumakla geçirelim tatilimizi:))
Sevgiler kere sevgilerle…
Halid
İşte bu, işte bu, işte bu…
Tam da tatil gibi bir yazı… Tam da sevda kokan bir yazı. Özlemi, özlemeyi özel kılan bir yazı. Hüznün o güzel yanını hatırlatan bir yazı…
Ne mutlu özlenenlere, ne mutlu özlem çekenlere, bu öyle bir hep’dir ki yanındayken bile özlersin…
“Cennet çiçeğim;
Galiba ben ömrümü, seni özlemekle geçireceğim…”
Cennet çiçeklerinizin kokusuna hasret kalmamanız temennilerimle…
Hani bir şarkı var ya… Adı “Aşk bitti…” ama tüm şarkı boyunca öyle şeyler der ki hepsi Aşkın bitemeyeceğini ispatlar… Diyor ki:
***
Kalır dilimizde / Yinelenen bir şarkıda / Bir okul çıkışında / Bir çocuk bakışında / Kalır bir kitapta / Bir masal perisinde / Bir hasta odasında / Bir gece yarısında / Kalır bir durakta / Yırtık bir afişte / Buruk bir gülüşte / Dağılmış yürüyüşte /
Aşk hiç biter mi ???
***
İşte senin de bu yazın böyle bir aşk, hiç bitmeyen, hiç gitmeyen ama hep özlenen. Ben hep bu yazıları özlüyorum, çocukluğumdan beri takip ediyorum ve yollarını gözlüyorum. Hoş gelmiş güzel gönülden çıkan güzel sözler! Keşke hep kalsalar hiç gitmeseler… Ne zaman duygulanıp yazsam aklıma sen gelirsin üstad!
Özlem hatırlatıyor sevdiğini her şeye ve her yere bakarken. Olmasa şayet özlem, ne tadı olurdu ki aşkın…
Bulursan bir gün bir yerlerde ve yaşarsan eğer sevdiğinle…
O zaman daha mı mutlu olacaksın şimdikinden veya daha mı hüzünlü…
Yok sevda kalpte yaşanmaz mıydı ve sevda bir kuşun kanadında,
sevda bir çocuk çığlığında, sevda ne anılarda, ne gelecekte.
Sevda bu günde ve senin içinde.
Olsaydı, verilseydi karşılığı daha mı çoğalacaktı veya daha mı azalacaktı…
Çennetin çiçekleri kurumaz sanırım, hep, her daim kalır…
Şarkının da dediği gibi:
“Her yerde sen, her şeyde sen… Bilmem ki nasıl söylesem…”
Ah… Nefis bir yazıydı! Ömrünüze bereket, yüreğinize sağlık, kaleminize kuvvet:))
Merhaba, bugünkü yazınızda eski Muammer’i gördüm çok beğendim. Selamlar. (Sevgi teyze)
İçinde bir yerlerde incecik bir sızı olur insanın. Nerede olsa, ne yapsa, mutlu da olsa, o sızı hüzne bulaştırır yüreğini.
Özlem her daim var.
Tükenen sadece umut!
“Her an aklımdasın da; yine her şey, seni başka bir biçimde, taze olarak yeniden hatırıma getiriyor. Ya her şeyi sana söylemek, ya her şeyi sana yazmak istiyorum…
Cennet çiçeğim;
Galiba ben ömrümü, seni özlemekle geçireceğim…”
Yüreğin dizginlenememiş hali bu olsa gerek…
Abicim süpersin yaaa :'(
yüreğine sağlık…
Eski yazılarda da bulurdum kendimden, derdimden cümleler… Bu en son yaşadıklarımı herzamanki gibi özetleyiverdi işte… Aşkı rüzgarlı bir bahçeye bırakıp geldiğimi biliyor musun, yoksa?.. Halbuki anlatmadım daha… İnşallah cennet olur buluştuğumuz yer… Hasret arı duru bir nehir akar gider içimde…
Özlem, özlem, özlem. Ah hasret!..
Özlem mi ki en çok yakan içimizi. Burnumuzun direğini sızlatan. Hüznü ve sevinci beraber yaşatan. Her geçen günde; bir gün daha O’nsuz geçti diye hayıflanırken, tam da bundan dolayı yüreğimiz yorulmuş, ümitsizliğe düşmüşken, daha fazla, daha fazla ve daha fazla özlemle dolmak. Damar damar özlemle dolmak. Ve dahi her nefes alışımızda özlediğmizi solumak…
Ben, galiba..
Çok özledim!..