Seyir Defteri – 03 Mayıs 2009 Pazar (Damat)

.

Aynı gün aslında,
ama bu defa
Süleyman Eldeniz'in
kaleminden:

Damat verdiğimiz(!) düğünden bir ay önce görüştük Muammer abiyle; programı belli değildi…
Düğünden bir hafta önce görüştük Muammer abiyle; programı yine belli değildi…
Düğünden bir gün önce görüştük Muammer abiyle; programı hala belli değildi…
Düğün günü sabah, sonra öğlen görüştük. Hala, yine, bittabii programı belli değildi!..
Çorlu'dan yola çıktık, nihayet (bizimle buluşmadan) kendi başına geleceğini söyledi beyefendi… O da gide gide (Taşdelen Düğün Salonu nerde, diye sorduğu için) bir düğün salonuna gitmiş… Oradan bizi arıyor; “nerede kaldınız, ben kayboldum galiba” diyerek!..
Neyse…
Çorlu çetesi(!) olarak düğün yerine (ne güzel bir söz değil mi?) vardık.
Beş kişiyiz; Burak Göz (şair-müteahhit)… Yusuf Kaya (Fildişi Sahili’ne giden arkadaşın kardeşi (Bu arada Muammer abi, Fildişi’nden sana selam var. Ali Kaya aç kalmış, gelince seni ekmek arası yapacakmış Beykoz sahilde!..:)) Recep Kapusuz (Güldeste isimli ilahi albümü olan güzel sesli arkadaş)… Faruk Katı ve ben…

Taşdelen Konferans Salonu’nun kapısına doğru giderken Muammer abi bizi karşıladı… Şöyle bir baktı bana ve dedi ki:
-Ne o? Lacileri çekmişsin damat gibi… Böyle giyinene bi’tane daha vermiyorlar!..
Bir kendime baktım, bir de etrafıma. Hani bir gariplik mi var diye… Gelenlerin yüzde doksanı takım elbiseli kravatlı, geri kalan yüzde dokuz nokta dokuzu takım elbiseli fakat kravatsızdı…
Tek, yalnız, sadece kendisi kırmızı tişörtüyle gelmişti, her zamanki gibi ve fotoğraflarda gördüğünüz gibi!..
Ne yapalım yani o kadar takım elbiseli arasında en yakışıklı ve en gösterişli (alçak gönüllülüğüme de söz yok!) ben duruyorsam, Allah vergisi canım!..

Tabi bu iltifatlar etkisini göstermiş olmalı ki fotoğrafların aşağıdan yukarıya dördüncüsüne bakarsanız, damat'ın kolunu çekiştiriyorum bir yandan “yeter kardeşim biraz da bana para assınlar, bu kadar süslenmiş gelmişik” diyerekten. Bir yandan da damat'a para uzatanlara  çıkışıyorum, “bana da asın para bana da” diye…
Damat gibi giyinsen ne olacak; kimse bana para asmadı. Bırak para asmayı, arabayı biraz uzağa park ettik diye havlu bile bağlamadılar bize yani (Damat'a duyurulur)…
Salonun kapısından gireceğiz, düğün arabasını gördük. Herkes bi’koşu fotoğraf çektirmeye başladı bizim gruptan. Neymiş efendim araba “Porsche” imiş… Bu erkeklerin araba sevdası, bayanların çanta aşkı gibi bir şey her halde…

Salona bir giriyoruz..
Aaa bir bakıyoruz masada eski dostlar… Eski Çorlu ekibinden elemanlar… Öztürk Bakar, Cengiz Karaçayır, Oğuzhan Karabudak (toplu fotoğrafta görülenler) ve Süleyman Özmen… Sarmaş dolaş oluyoruz. Öztürk'e diyorum ki:
-Aga, çok kilo almışsın be!
-Sen aynada kendine hiç bakmıyorsun galiba diyor sırıtarak!..
Tam yemek faslına geçerken Muammer abi beni dürtüklüyor..
-Bak o’lum, gerçek damat geliyor!..
-Hemen fotoğrafını çekelim!
-Neden ya!?
-Bi daha bu damat'ı bu kıyafetlerle yakalamayız, sonra bakar bakar dalgamızı geçeriz, diyorum…
Ve sitede gördüğünüz fotoğrafları çekiliyoruz. Velhasıl düğün bitiyor… “Köyümüze” geri dönüyoruz, dostların yanından ayrılmanın burukluğuyla…
Damat'a geri kalan hayatında 'başarılar' Esra gelinimize de 'sabırlar' diliyoruz…
İkisine birden de uzun, mutlu, huzurlu ömürler diliyoruz. Allah mesut etsin…

Süleyman