Seyir Defteri – 11 Ocak 2010 (Mahmut amcamızın ardından)

Mahmut amcanın ardından, hemen hemen herkesin söyleyecek sözü, anlatacağı hikayeleri vardı.
Söylediler de, söyledik birbirimize…
Bir kısmımız yazdık, bazılarımız ise henüz yazmaya fırsat bulamadık…
Onun için bu okuduğunuz dosyanın ucunu açık bırakıyoruz; sonradan gelen hatıraları eklemek için.
Ben de yazacağım yenilerini, hatırıma geldikçe.
Ve yazdıklarını buraya koymak isteyen arkadaşların hatıralarını da devamına ekleyeceğim…

Birinin bildiğini diğeri bilmez, bilenler ise zaman geçtikçe hatırladıklarını unutuur.
Yazmak bunun için lazımdır.
Gazete haberi ile aynı gün "İz Bırakanlar" sayfası çıktı İrfan Özfatura’nın. Sonraki gün ise Resul İzmirli’nin "Elveda"sı. Ki, o koskoca Resul abinin gözleri kanlanıp şişmişti kabristanda, ağlamaktan…

Kimin hatırası yok Mahmut Genç ile? Kim bu gazeteden maaş almış ise, ta Hakikat zamanından beri her kim Türkiye Gazetesi’ne dokunmuşsa bakmışsa (22 Nisan 1970 Çarşamba gününden, öldüğü güne kadar yayınlanan her nüshada payı olduğu için) bir şekilde mazisi, hatırası vardı Mahmut amca ile.
Kendi bir iki hatıramı daha en sonda anlatırım.
Önce gazetede çıkan cennaze haberini, sonra da hakkında yazılmış hatıra ve köşe yazılarını buraya ekleyeyim:

—————————————————————-
Türkiye Gazetesi’nin ilk sayfasından cenaze haberi:

Mahmut Amcamızı KAYBETTİK

08 Ocak 2010 Cuma
Gazeteciliğin duayeni, ilk genel yayın müdürümüzdü…

ÇOK SAYIDA SEVENİ UĞURLADI
Rahatsızlığı sebebiyle bir süredir hastanede tedavi gören Mahmut Genç, Hakk’ın rahmetine kavuştu. Gazete çalışanlarının ‘Mahmut Amca’sı için kalabalık bir cemaat Eyüp Sultan Camii’nde buluştu. Mehmed Said Arvas Hocaefendi’nin kıldırdığı cenaze namazına İhlas Holding Genel Müdürü Ahmet Mücahid Ören, İhlas Holding Yönetim Kurulu Başkan Yardımcısı Cemil Aral, Genel Yayın Müdürümüz Nuh Albayrak, İHA Genel Müdürü Fevzi Kahraman ile çok sayıda seveni katıldı.

Eyüp Sultan Camii’nde kılınan cenaze namazının ardından omuzlarda taşınan Mahmut Genç’in naaşı, Eyüp Sultan Kabristanı’na defnedildi.

> M.Kurtbay Önür İSTANBUL

Bâb-ı Âli, ustalarından biriyle daha vedalaştı. Gazetemizin kurucu ve emektârlarından olan Mahmut Genç (77) dün dualarla defnedildi. “Mahmut Amca”, 1970 yılında kurucuları arasında yer aldığı Hakikat Gazetesi’nin yayın hayatına başlamasıyla birlikte, gazetenin ilk Genel Yayın Müdürlüğü görevini üstlendi, Hakikat Gazetesi döneminde başyazarlık, daha sonra editörlük gibi görevlerde bulundu. Hakikat’in, Türkiye Gazetesi’ne dönüşmesi ve kurumsallaşması için teknik servis sorumlusu ve idari koordinatör olarak önemli çalışmalarda bulundu ve büyük gayret sarfetti. Görev süresince kurumun, neredeyse her dairesinde vazife yapan Mahmut Genç, gazetemizin 40 yıldır süren ilkeli, seviyeli ve başarılı yayın hayatına önemli katkılar sağladı.

EYÜP SULTAN’DA HÜZÜN!
Disiplinli yapısı, babacan ve şefkatli idareciliği ile elemanları ve çalışma arkadaşları tarafından sevilmesi sebebiyle ‘Mahmut Amca’ olarak benimsendi. Bir süre rahatsızlığı sebebiyle Türkiye Hastanesi’nde tedavi gören Mahmut Genç, dün sabah hayatını kaybetti. Gazete çalışanlarının “Mahmut Amca”sının naaşı dün Eyüp Sultan Camii’ne getirildi. Eyüp Sultan Camii’nin iç ve dış avlusunu dolduran kalabalık bir cemaatin katıldığı cenaze namazını Mehmed Said Arvas Hocaefendi kıldırdı. İkindi namazını müteakiben kılınan namaza; İhlas Holding Genel Müdürü Ahmet Mücahid Ören, İhlas Holding Yönetim Kurulu Başkan Yardımcısı ve Özel Kalem Müdürü Cemil Aral, İhlas Holding Yönetim Kurulu Başkan Yardımcısı Bülent Gencer, Genel Yayın Müdürümüz Nuh Albayrak, yazarlarımızdan İsmail Kapan, Resul İzmirli, TGRT HABER TV Genel Müdürü Murat Akgiray, İHA Genel Müdürü Fevzi Kahraman ve gazetemizin çalışanları katıldı. İhlas Holding Genel Müdürü Ahmet Mücahid Ören, merhumun oğullarına, kardeşlerine ve yakınlarına taziyede bulundu. Merhumun naaşı, omuzlar üzerinde Eyüp Sultan Kabristanı’na kadar taşınarak dualar arasında defnedildi. Mahmut Genç, evli ve 5 çocuk babasıydı. Merhuma Allahü teâladan rahmet, ailesine, yakınlarına ve sevenlerine sabr-ı cemil niyaz ederiz.

Aynı gün yayınlanan, İrfan Özfatura’nın "İz Bırakanlar" sayfası…

Türkiye’nin Mahmut Amcası

İhlas Yuva mescidinden bir yaprak daha düştü… Veysel Odabaş, Kasım Amca, Kadir Perihanoğlu, Mustafa Kılıçarslan, Emin Garbi Amca, Vehbi Abi, Mustafa Güntekin, Remzi Abi derken Mahmut Amca…
Sabah namazlarına herkesten önce gelirdi, yatsıdan en son o çıkar. Genelde aydınlatılmayan köşede oturur, sütunu siper yapar. Gözlerimiz onu arayacak desem yalan olur şimdi, mübarek gölge gibiydi zaten, sessizce girer çıkar.
Sanırım gazetede çalışan herkes Mahmut Amcaya şükran borçlu. Çünkü bu müessesenin kuruluşunda çok emeği var.
Bundan 40 yıl evvel… 1970’ler filan… Enver Ağabey henüz çiçeği burnunda bir asistan. Epeydir gazeteciliği düşünüyor ama kime danışsa, “aman aman” diyorlar, “altında kalırsın sonra!”
Kendilerine göre haklılar. Öyle ya bina kiralanacak, döşenecek, dayanacak. Yazar, muhabir, teknik eleman… Odacıyı, çaycıyı geç bi kalem ama işin kağıdı var, matbaası var. Kime satacaksın sonra, hem nasıl dağıtacaksın?
Para olsa kolay ama Enver Abi’de kuruş yok. Kendisi İETT’yi kullanıyor, 86’yı (Eminönü-Edirnekapı) kaçırırsa 90’ı (Draman) bekliyor.
Mahmut Amca Babıali’nin eskilerinden. İşi biliyor. Sen gönlünü ferah tut Abi diyor en güzelini yaparız icabında.
İşte beklenen ses bu, çöl ortasında vaha!
Mahmut Amca fikir vermekle de kalmıyor, elini koyuyor taşın altına.
Haber seçiyor, sayfa çiziyor, alım, satım, maaş, avans hep ondan soruluyor.
O cılız bütçe ile işleri yürütmek kolay değil. Boşa koysa dolmaz, doluya koysa almaz, kılı kırk yarıyor.
Kâh muhasip, musahhih… Kâh muharrir, muhabir… Her işe koşuyor, hani nerede bir boşluk varsa…
Dilerseniz sözü bırakalım, onu arkadaşları anlatsın…

Kuleli’den Cağaloğlu’na

Mahmut Amca Malatyalıdır. Küçük yaşlarda İstanbul’a gelmiş, dokumacıdır aslında…
Yeşildirek’te bir tezgahı vardı, kendi halinde tıkırdar. Eniştesi Remzi Bey de (iki gün önce defnettik) gömlekçiydi Sultanhamam’da…
O zamanlar talebeyiz, gömleği ondan alırız. Para filan istemez, yaz tahtaya…
Mahmut Abi’nin matbaacılık macerası 1953 yılında başlar. Askerliğini Kuleli Lisesinde yapmaktadır. Mektebin bir matbaası vardır, komutan sorar “kim anlar bundan?”
Çıt yok. Mahmut Amca kalkar, “Ben dokumacıyım” der “ikisi de mekanik değil mi sonunda.”
Fevkalade de başarılı olur. Bilirsiniz kağıt kokusu tiryakilik yapar, virüsü kapar mı orada?
Askerden sonra kararı karar, artık gazeteci olacak. Tabii dine millete hizmet gibi bir derdi var, malum o günlerde matbuatı başkalarından soruyorlar..
Kadıköy Müftüsü büyük alim Mekki Efendi (Rahmetullahi aleyh) eniştesi Remzi Abi’nin evinde ders verirdi o zamanlar. Meraklı gençlere Farisi okuturlar.
Garibin dört iskemlesi vardı, biri üç ayak. O da bana düşer, bir dalsan var ya tepetaklak.
Hiç unutmam Sadi-i Şirazi’nin Gülistan’ından başlatmışlardı. Metinler su gibi, Farisi desen kulak okşar. Aman ya Rabbi o ne zevk, o ne tat!

(Ahmed Ünal Yükler)

Değişmez “kasa”mız

Son günlerde Mahmut Abi yoğun bakımda, bizim de kulağımız seste idi…
Dün sabah, çok erken saatlerde telefon çaldı. Vakitsiz çalan telefonlar zaten beni hep ürpertmiştir. Bu sefer durum daha da ilginçti. Zira telefon çalarken sesli uyarı kısmı da arayanın Mahmut Genç olduğunu söylüyordu. “Eyvah!..” diyerek koştum.
Maalesef telefon Mahmut Abinindi. Oğlu Ahmet hüzünlü haberi verdi..

* * *

29 yıl boyunca mütebessim yüzüyle şereflenen
şanslılardanım…
Meğer, kimseyi kırmadan da yöneticilik yapılabilir, hiç bağırmadan da otorite sağlanabilirmiş.
Gazetemiz için hayati değer taşıyan bir meziyetini ise sonradan fark ettik.
Değişmez ‘kasa’mız Mahmut abiden para alabilmek için çok ciddi gerekçeleriniz olmalıydı. Ve bu, kriz yokken de böyleydi. Eskiden, ‘Mahmut Abi bizi çok sıkıyor’ diye düşünürdüm ama şimdi dua ediyorum. Çünkü onun sayesinde, har vurup, harman savurmadık asla. Bizi hem vakıf malını israftan korumuş. (Enver Abilerden defalarca dinlediğimiz Hüthüt kuşu menkıbesindeki tehlikeden kurtarmış) Hem de krizin esamesi yokken de krizdeymişiz gibi davranarak büyük krizlere hazırlamış.
Gazetemizin sahibi iki yıl önce bize, “İdari-mali bütün sorumluluk senin. Ne yaparsan yap, gelir ve gideri dengele” talimatını vermiş, yol haritasını da bir cümle ile özetlemişti: “On kazanmaktansa, bir tasarruf daha önemlidir.” Meğer Mahmut Amca yıllardır bu düsturu uyguluyormuş.
Cenab-ı Hak makamını âli eylesin.

(Nuh Albayrak)

Sabah’tan Hakikat’e

1968 yılıydı sanırım. Üniversite öğrencisiyim daha. Muammer Topbaş’ın çıkardığı Babıali’de Sabah gazetesine gelir giderdim. Mahmut Amca ile orada tanıştım.
Sonra gazeteyi Mehmed Şevket Eygi, satın aldı. Yönetime Zeki Celep’i getirdi. Zeki Bey, yaşlı, bıkkın, problemli tiplerden usanmıştı, hevesli, heyecanlı, gençlerle çalışmak istiyordu. Mahmut Amca bahsetmiş olmalı, beni de buldu ve hiç ummadığım anda işe aldı.
Büyük bir şevkle çalışıyor, her gün yeni şeyler öğreniyorduk. Zeki Bey önümü açtı, hatta hiç unutmam bir gün “birinci sayfayı sen yapacaksın” deyip denize attı.
Altından nasıl kalkarım, dondum kaldım.
“Amerika’yı tekrar keşfetmenin âlemi yok” dedi, “başarılı bulduğun gazetelerden birini önüne yay, taklit et gitsin, hepsi bu kadar!”
Derken Mehmet Emin İnler diye bir genç geldi, onunla çok iyi anlaştık. Sonra rahmetli Hasan Gürbüz… Korkunç zeki bir insandı. Kısa sürede hepimize fark attı.
Bir yandan okulumuz var. Buna rağmen sabahtan gelir üçüncü sayfayı yaparız. Öğleden sonra birinci sayfayı atarız. Yetmez gece nöbete kalırız, değişiklikleri girer çıkarız. Bazen ancak sabaha karşı döneriz yurda.
Mahmut Bey idari işlere bakardı. Çok şefkatliydi, saygı uyandırır insanda. Her işi usulüne göre yapar. Net, berrak, onunla çalış hiç başın ağrımaz.
Hakikat Gazetesi bizim için yeni bir heyecandı. Nitekim Hasan Gürbüz, Mehmet Emin İnler; Ali Taban ve Mahmut Abi, Enver Ağabeyi yalnız bırakmadılar.
Benim “iki yıl daha kalırım” diye verilmiş bir sözüm vardı, “sözünden cayma” dediler “sana güvenenleri yolda koyma!”
İki yıl sonra ben de katıldım onlara. Gazetemizin adı bilahare Türkiye oldu. O sıra Yüksel Metin adlı bir ortağımız var. Parasızlık, çift başlılık, krizin biri bitiyor, öbürü başlıyor. Zor günler vesselam. Bu sıkıntıları hep Mahmut Amca ile aştık, hesap kitap onun üzerindeydi zira…

(Suphi Birpınar)

Manzarası güzel ama…

Ben gazeteciliği ondan öğrendim, çırağı sayılırım. Hem yazarlık yapardım hem de ajanstan bülten getirmek fotoğraf getirmek gibi işlere koşardım.
Kendisi Anadolu yakasında otururdu buna rağmen çok erken gelir. Düşünün sabah namazını Çağaloğlu’nda kılar. Yağmur, sis onu durduramaz, velev ki kar bora fırtına…
Gazetenin her bölümünde çalıştı, her tarafta mesuliyet aldı, sorumlu olmadığı yerleri de denetler, aksaklık görürse koyvermez düzeltmeye çabalar.
Herkesin yükünü alır ama insanlara yük olmaktan pek korkar.
92 yılında İhlas Yuva’dan ev aldı. Bir akşam çaya çağırdı gittim. Evi 11’inci kat.
Mübarek “manzarası güzel ama” dedi iç çekerek, “korkarım cenazem zor taşınacak!”

(İsmail Kapan)

Kasası kapalı, eli açık

Söylenenin fevkinde çalışırdı. Erenköy’den sabah yola çıkar, kulağında radyo, dizinde defter, not tutar… Gelene kadar üstün körü gündemi yapar.
Hem idareci, hem sayfa sekreteri, hem istihbarat müdürü, hem de kasaya bakar… Eskiden iş ağır, bir ufak hata oldu, koş matbaaya… Klişeler kurşunlar yerinden kalkmaz. Sırf bu yüzden matba açtık ama o gidip dışarıdan da iş aldı yükü arttı. Hani masraf azalsın hesabı, yağmasa da damlar. Şakacıdır, nüktedandır ama yine de korkulur ondan. Geç gelene şöyle gözlük üstünden baksa yeter, en büyük ceza!
Bir işe tamam dediyse tamamdır, hiç arkana bakma… Başı sıkışan ona koşar, Mahmut Amca avans isteyeni felaket yorar ama kendinden isteyeni boş çıkarmaz. Mutlaka bir şey sıkıştırır avucuna..

(Ali İbrahimoğlu)

Ferah odalarda

Evvelsi gün bir rüya gördüm. Yola gidecekmişim, dönmüş gelmişim. “Sen niye gitmedin” diye sordu.
– Abi bi helalleşeyim dedim. Hani gidip dönmemek, gelip görmemek var.
Omuzlarımdan tutup alnımdan öptü. “Bana yukarıda ferah bir oda vereceklermiş” dedi, “bol bol görüşürüz orada…”

(Mehmet Bilgi)

Başımız kel mi?

Çay dağıtıyorum. Herkese verdim ona kalmadı.. Güldü. Oğlum bizim başımız kel mi?
Bir yandan eliyle saçlarını okşadı, birkaç tel kalmıştı ancak.

(Faik Dağlı)

++++++

Hakikat Gazetesi’nin ilk sayısında Genel Yayın Müdürü Mahmut Genç Amcanın imzasıyla bir makale yayınlandı… Neysek oyuz hâlâ… 40 yıldır değişmedik, heyecanımız kaybolmadı.

Gazetemizde (ve diğer gazetelerde de) işi omuzlayıp sürükleyen gençlerin çoğu Mahmut Abiden öğrendi işi… Mesela Ali İbrahimoğlu gibi (Yıl 1975)…

Enver Ağabey gazete kurma fikrini dile getirdiğinde bazı dostları “aman aman” derler “sakın ha!” Mahmud Amca cesaret verir ve daima durur yanında.

Gazetemizde yaşlılar olagelmiştir. Hepsine “abi” denir, bir tek Mahmut Genç’e “Amca!”

İş Dünyamız isimli köşe yazısı:

Resul İzmirli
09 Ocak 2010 Cumartesi

Elveda…

Onu tam otuz yedi yıl önce tanımıştım. Son yirmi yılda müşfik kanatları altında mesai arkadaşlığı yapmak, on yedi yıldan beri de komşusu olmakla şereflendim. Kırk yıl boyunca hiçbir insanın ondan incindiğini görmedim, işitmedim. İnsan onun yanında kendini o kadar rahat hissederdi, ama o kadar da kendine, hâline, kelimelerine dikkat etmek ihtiyacını duyardı. Kelimenin tam manasıyla bir abide şahsiyetti.
Arada bir evinde ziyaretine giderdik. İkramını yapar, sonra da vakur ve mütebessim oturur tek kelime boş konuşmazdı. Gazetemizin ilk gününden itibaren yaşananları onun ağzından dinlemek büyük bir nasip idi, ancak çok zor açılırdı. Karşısındakilerin tam bir samimiyet ve dikkatle hazır olduklarını hissederse uzun ve tatlı bir sohbete dalardı.
Türkiye’nin son altmış yıllık siyasî tarihini, içinde bire bir yaşamış olarak bu kadar vukufla anlatacak birkaç kişiden biri olduğuna yakın arkadaşları olarak şahidiz.
Evindeki ikramları ve de özellikle “Malatya Pazarı” menşeli çerezleri dillere destandı. Ama otuz kişiye beş saat sohbet koyulaştıracak kocaman semaverinin çayına doyum olmazdı. Ara sıra kalabalık misafirimiz olduğunda semaverini istediğimizde semaveri yanında çok özel Seylan çayıyla beraber gönderirdi.
Uzun yıllardır bu köşede yönetici değil lider olmak lazım diye laf eden biri olarak şunu söylemek isterim: “O lider yönetici tipinin zor rastlanır muhteşem bir örneği idi…” Hem insanı hem parayı hiçbir taviz vermeden, israfa asla düşmeden ama kimseyi de kırıp dökmeden yönetebilen bir “Amca” idi.
Elini öptürmekten ciddi şekilde rahatsız olurdu. Bazen sınırları zorlar ve elini öperdim, birkaç gün hissedilir şekilde soğuk dururdu. Son görüşmemizde “Baba, bundan sonra kendi kendime söz verdim, elinizi siz müsaade etmeden zorla öpmeyeceğim” demiştim. Yüzü öyle aydınlanmış bir şekilde “Hah şöyle aferin sana” demişti.
Şimdi ellerinden sevgiyle, saygıyla, hürmetle binlerce, milyonlarca defa öpüyorum. Allahü teâla Mahmut Genç Amca’mıza gani gani rahmet eylesin…

Noktalar isimli köşe yazısı:

İsmail Kapan
10 Ocak 2010 Pazar

Ve Mahmut Genç ve Yalçın Özer ve…

O, yaş itibariyle herkesin Mahmut Amcası idi. Ama kimimiz ona ağabey, kimimiz de amca derdik. Fakat o seksenine merdiven dayamış delikanlı olarak, soyadıyla mütenasip hepimizden daha “Genç” idi! Ömrünün son günlerine kadar (Ecel şerbetini içmeden sadece birkaç gününü hastanede geçirdi. Onun dışında mesaisini hiç aksatmadı…), bitmeyen bir enerji, istikrar, vazife aşkı ve idealist insana yaraşır sadakatle Türkiye Gazetesi’nde hizmet verdi.
Geçen pazar günü, hastaneden çıkar çıkmaz yardımcısı Mehmet Bilgi’yi telefonla aramış; “Sen orada yalnız kaldın, İnşallah pazartesi günü geleceğim, merak etme…” demiş. Ancak ne yazık ki, Mahmut Amcamız ilk ve son kez sözünü tutamadı. Pazartesi gecesi yeniden rahatsızlandı ve apar topar hastaneye kaldırıldı. Perşembe günü sabahı da son nefesini vererek bizi boynu bükük bıraktı!..
Mahmut Amca halis bir mü’min olarak, esasen her zaman ölüme hazırlıklı idi. İrfan Özfatura’nın iki gün önce, ‘İz Bırakanlar’da kısaca bahsettiği üzere, 1992 yılında, Yenibosna’daki evine taşındığında, büyük nezaket gösterip beni çaya davet etmişti. ‘Yeni eviniz hayırlı olsun, manzarası da güzel maşallah…’ dediğimde; “Evet, manzarası güzel ama burası 11. kat. Bir gün emri Hak vaki olursa, cenazemizi kim indirecek?! İnsanlar çok zahmete girecek…” dedi. Ben de şöyle karşılık verdim: “Efendim Allah gecinden versin. İnşallah daha çok yaşarsınız. O gün geldiğinde, cenazeyi taşıyacak birileri muhakkak olur…” İşte on sekiz sene önceden Mahmut Amca bugünleri düşünüyordu. Zaten Eyüb Sultan’daki mezar yerini de çoktan satın alıp hazırlamıştı…
Merhum Mahmut Genç, her yönü ile örnek bir insandı. İşinde daima mükemmel bir dikkat, titizlik ve hassasiyet gösterirdi. İnsani münasebetlerinde ise son derece babacan tavırlı ve rikkat sahibi idi. Gazetemize yaptığı hizmetleri bu köşeye sığdırmak mümkün değil. Zaten bir kısmını da daha önce okudunuz. Kısaca şunu söyleyebilirim. Yeri doldurulamayacak bir büyüğümüzü kaybettik. Allah rahmet eylesin. Başta oğulları Özcan, Abdurrahman ve Ahmet olmak üzere, geride kalan kederli ailesine Allah sabırlar versin. Mahmut Amcayı çok arayacağız… Hepimizin başı sağolsun!

YALÇIN ÖZER’İ DE SEKİZ YIL ÖNCE KAYBETMİŞTİK…
Türkiye Gazetesi’nden nice kıymetli insanlar gelip geçti!.. 2002 yılı, 8 Ocak günü aramızdan ayrılan eski Başyazarımız merhum Yalçın Özer’i kaybedeli tam sekiz yıl oldu. Lakin onun hatırası da hâlâ zihnimizde çok canlı. Zira kendisi kolay kolay unutulacak bir kişi değildi.
Yalçın Ağabey, her şeyden önce çok dürüst; samimi, merhametli, cömert ve derviş tabiatlı bir insandı. O kadar saf ve temiz idi ki, bazıları onu; “Sanki bu asrın insanı değil…” diye tanımlardı. Merhum Yalçın Özer derviş tabiatlı idi fakat, hakkı savunmada ve hakikati ifade etmede, emsalsiz bir gayret ve cesarete sahipti. Gerçek bir entelektüeldi. Üslubu ve kaleminin kıvraklığı da, memleket meselelerine vukufiyeti kadar yüksek idi. Bu nitelikleri ile o da yeri doldurulamayan bir kalem sahibi olarak, derin izler bıraktı. Ne yazık ki, bizde kıymetler; “Şairler Sultanı” Baki’nin muhteşem beytinde çok veciz şekilde ifade edildiği üzere, ancak ‘seng-i musalla’da biliniyor veya anlaşılıyor. Yalçın Özer’in değerini de onu kaybettikten sonra anlayabildik!..
Maalesef bu hep böyle oluyor. 31 Aralık 1988 tarihinde vefat eden merhum Ahmet Arvasi Hoca için de aynı şey söz konusu değil mi? Bu dünyadan göçtükten sonra, bıraktığı eserlerin önemini kavrayabildik…
Allah cümlesine gani gani rahmet eylesin.

Stop isimli köşe yazısı

Muammer Erkul
10 Ocak 2010 Pazar

Mahmut Amca

Cağaloğlu’ndaki binadayız. Yazı işlerine açılan odasındaki Mahmut Amca, telefonda; “innâ lillâh, ve innâ ileyhi râciûn” diyor ve sonra bana dönerek;
“Servisin şoförü İlyas Abiyi tanır mıydın, diyor. Vefat etmiş…”
“Tanımaz mıyım, Murat’ın babası…”
Murat Başaran yakın arkadaşım, o sıra asker. Mahmut Genç onca işine rağmen yazılarımızı gözden geçiriyor, yayın öncesi. İlyas Amca ise kalpten gidiveriyor. 1994’ün 15 Eylül günü “innâ lillâh, ve innâ ileyhi râciûn” cümlesini zihnime yazıyorum. Ne zaman birinin vefat ettiğini duysam okuyorum. Aklıma da hep Mahmut Amcamızın (İlyas Başaran’ın öldüğü günkü tonuyla) sesi geliyor…
*
7 Ocak 2010 Perşembe sabahı erken saatte yazımı gönderdim. Tuncay Şenyürek’in “aldım” demesini bekliyorum ki, yatacağım… Saat 09.30 sularında cevap geliyor ki altında bir de not var; Mahmut Amcanın vefat ettiğini bildiriyor!.. Duygusal çalkalanışımı tasvir edemem… Dudaklarımdan yine; “innâ lillâh, ve innâ ileyhi râciûn” dökülüyor.
*
O gün ikindide Eyüp Sultan’daydık. Oğlu Özcan Abi bile; “ne kadar çok seveni varmış” dedi… Parmak uçlarımı tabutuna dayayıp ancak birkaç adım yürüyebildim… Bu yazıyı ise, şu sözleri söylemek için yazıyorum: Giden birinin, nereye doğru gittiği belli oluyor be yahu!..
Maça gidenin stada doğru gittiğini; askere gidenin kışlaya doğru, plaja gidenin denize doğru, hacca gidenin Hicaz’a doğru gittiğini anlıyor insan, her şeyinden…
Allahü teala rahmet eylesin. Hepimizin başı sağ olsun…
Bu satırlar burada bitmez. Mahmut Amca hakkında yazılanları bizim sitede (adres yukarıda) toplayacağız inşallah. Sıcağı sıcağına, ikişer satır da olsa anlatın hatıralarınızı ki abiler, yarına kalanlar unutulmasın…
Çünkü bir Mahmut Genç daha kolay kolay gelmez!

Entellektüel Boyut isimli köşe yazısı

Rahim Er
11 Ocak 2010 Pazartesi

Akide şekeri tadında hayatlar

> Washington DC

Geçen hafta çarşambayı perşembeye bağlayan geceydi.
Uyku-uyanıklık arasında Mahmut Genç ağabeyimizle, oğlu değerli kardeşim Abdurrahman Genç’le dakikalar gecenin karanlığında erirken bir hayli meşgul oldum. Kararım şuydu “yarın sabah Mahmut ağabeyi arayacağım.”
Oysa birkaç gündür hastaymış, işitmemiştim. Sabah olduğunda vefatını haber aldım. Bir mail de Nuh Albayrak gönderme inceliği göstermişti. “Kendisini çok sevdiğinizi bildiğim için yazıyorum, bu sabah Mahmut Genç ağabeyimizi kaybettik”.
Telefon etmek için güne uyandığınız insanın sesi değil rahmet yankılarıyla karşılaşmanın teessürü nasıl da vuruyor insanı.
Bir çınar daha toprağa düşmüştü.
Bir yaman atlı daha ufukta kaybolmuştu.
/Siz dostlar, ey dostlar! Bir bir süzülürken mâveraya /Biz gurbet yetimi olarak uzakta gözleri yaşlı ellerimiz duada!
Mahmut ağabey, bir emanetti. Enver Ören ağabey, emanete hassasiyetle ihtimam gösterdi. Tabii şu da var. Müesseseler isimlerle markalaşır. O, sembol bir isimdi. Haberi alır almaz Enver Ören ağabeye taziye için yazdım. “Hakiki Müslümandı. Bir kere bile herhangi bir kimseye kızdığını görmedik. Bize öğrettiğinizi ölçüyle ‘hubbu fillah ve buğdu fillah ile doluydu…” Cevapta “yazdıkların onun için az bile deniyor ve ekliyordu ‘inşallah Hocamıza kavuşmuştur”.
O’nu, o sade ve güzel insanı 1968 yılında tanıdım. O sıralar Babıali’de Sabah diye bir gazete çıkardı. Onu orada tanıdım. Orada aynı zamanda Orhan Çiftlik, Ali Tâbân, Zeki Celeb, ağabeyleri de tanıdım. Belki susarak konuşan rahmetli Ethem Kırçın ağabeyi de..
1976’dan itibarense kendisiyle yakından çalışmaya başladık. Biz 26 yaşında kalemi eline almaya cesaret etmiş bir delikanlı, o her zamanki olgunluğunda bir ağabey. “Bak diyor, şuna tashih denir, şöyle yapılır vs.” Çok çocukluğumuza müsamaha gösterdi.
Mahmut Genç, Türkiye gazetesini kuran ilk çekirdek kadronun içindeydi. Gazetesi ve hizmeti 40. yıla girerken aramızdan ayrıldı. Yıllar boyu maaşımızı elinden aldık. Her ay başı haber verme lutfunda bulunduğunda yanına giderdik. Çekmecesini açar ve zarfı uzatırdı. Çok kere maaşın miktarını dahi bilmeden verileni alırken “Allah, yerini doldursun” derdim. Sonra çayımı söylerdi. O arada buyur etmesi üzerine masasından hiç eksik olmayan akide şekeri tabağından bir tane alırdım. Rayihalı akide şekeriyle demli çay ah ne güzel olurdu. Şimdi anlıyorum ki o akideler, akidesi sağlam bir insanın ömür anlamıymış. Maaşların elden değil de havale, eft, hesap numarasının devreye girdiği yeni zamanlarda biz kaza sebebiyle yurt dışına çıktık. Mahmut ağabeyimiz Amsterdam’ı aradı, o acılı günümüzde bir mümin rikkatiyle Cüneydimiz için teselli edici sözler söyledi.
Meğer son konuşmamızmış.
Bir kere birini çekiştirdiğini görmedim.
Bir kere boş bir sözünü duymadım.
Bir kere işini ihmal ettiğine şahit olmadım.
Hiç kendini ön plana sürdüğü vaki olmadı.
Nur içinde yatsın.
Yıldırımlar ne de çok düşüyor.
Önden gidenler ne kadar da çoğaldı.
Toprak ne de sevinçli.
Ervah, hasret dindiriyor.
Dünya hüznün adı olmalı.

Dünya Hali isimli köşe yazısı

Murat Başaran
13 Ocak 2010 Çarşamba

Dede, baba, amca, abi…

Sene 1981’di… Tam İlmihal Seadet-i Ebediye ve Müjdeci Mektupların ciltlerinin yapıldığı departmanın amiriydi. “Aman ha kızdırma…” dediler.
Herkesin birbirini muhabbetten kucaklamak için zor frenlediği bir yerde, bu ikazdan hiç de endişe etmedim. Herkes ona “Elmas Dede” diyordu. Müstesna bir dünürlük sebebiyle ayrıca hürmet ediyorduk. Onun akrabalık bağına fazla özenmişim demek ki; yıllar geçti torunuyla evlendim. Ekstradan “Dedem” oldu.
Disiplin ve hizmet aşkıyla kızardı kızarsa eğer; hepsi o…
Sonsuz bir dinlenmenin ve huzurun kucağına yol aldı.
***
1984 yazıydı.
İşe başlamıştım. İlk teslim edildiğim amir oydu. Sessiz bir dağ gibiydi. Kendine usul usul çekiyordu. Fakat tatlı bir mesafe gidip kucaklamak için mani oluyordu. Evlendiğimde hediye ettiği çalar saat, evimin en eski ve en değerli eşyasıdır. “Sabah namazlarına kalktıkça bana da dua edersin” demişti.
Herkes ona “Mahmut Amca” diyordu. “Amca”lığı hak eden bir otorite ve sahiplenmenin karışımıydı. Bir tükenmez kalemin bile israf olmaması için şartları zorlardı. O zamanlar Mahmut Amca’nın bu titizliğini anlayacak yaşta değildik. Ama bilirdik, bir derdimiz olsa anlatacak bir büyüğümüz vardı yakınımızda.
Hastalandığını duyduğumda içim “cız” etti. Elmas Dedeyi yeni kaybetmiştik.
Ethem Baba çoktan gitmişti. Allah’ın “veli” kulu, o bütün haytalıklarımıza sevgiyle yaklaşan, “adam” olalım diye bıkıp usanmadan anlatan naif insan Ethem Baba…
Mahmut Amca da gidecekti demek ki… Bildiğimiz bir şeydi; kabullenmek istemediğimiz… Bir an o koca holding binası bomboş kalacakmış gibi hissettim. İçim “cız” etti.
O sızıya alışamamıştım ki, “sevgili”lerinin yanına doğru çıktı yola.
Biz bakakaldık ardından…
***
Ailenin bütün dedeleri, babaları, amcaları birer birer gittiler; gidiyorlar…
Ailenin bütün abileri sessiz bir olgunluk içinde “dua”ya durmuşlar…
Ve ben büyümek istemiyorum.

Yankılar isimli köşe yazısı

Yılmaz Altuğ
18 Ocak 2010 Pazartesi

Mahmut Genç Beyefendi

Türkiye gazetesinin sahibi Sayın Dr. Enver Ören’den sonra tanıdığım ikinci şahsiyetti Mahmut Genç… O daima güleryüzlü bir beyefendi idi. Vefatını çok üzülerek öğrendim. Çok kibar, mütevazı sakin bir kişi idi. Gazetecilik ve basın hakkında pek çok şeyi ondan öğrenmişimdir…
Gazetemiz yazarlarından bir arkadaşın; “güleryüzlü, müşfik, hoşsohbet, cömert, gönül alan” diye onu anlatan hususlara katılıyorum. Yalnız o “disiplinli, tavizsiz, kuralları sonuna kadar uygulayan” tarifine katılmıyorum. Belki bu uygunsuz hallere hiç düşmediğim için olacak. O odasına girdiğimde mutlaka ayağa kalkarak beni karşılar, çay ikram ederdi. Makalemi ona verirdim. Maaşımızı ondan alırdım.
Mahmut Beyefendi Malatyalıdır. İstanbul’a gelmiş dokumacılığa başlamıştı. Askerliğini Kuleli Askeri Lisesinde yapmıştır. Lisenin bir basımevi vardır. Komutan bir gün sorar: “Kim anlar bundan?” Mahmut Genç kıtaya çıkar: “Ben dokumacıyım ikisi de mekanik değil mi?” Matbaaya geçer ve kâğıt kokusu alır…
Dindar bir insandı ama kimseyi din konusunda zorlamazdı. Namazlarını camide muntazaman kılardı…
O yıllarda Enver Bey üniversitede asistandı; ama bir gazete çıkarmayı her zaman düşünmüştü. Ona her hususta askerde tanıştıkları Mahmut Genç destek oluyordu. Türkiye gazetesinin ilk Genel Yayın Müdürü oldu. Türkiye’nin ilk ismi “Hakikat” idi. Enver Bey ve Mahmut Genç birkaç arkadaşıyla “Hakikat”i kurdular…
Mahmut Bey Türkiye gazetesinde herkese destek olmuştur. Huzur içinde yatsın. Allah rahmet eylesin…

Dış Politika isimli köşe yazısı

M.Necati Özfatura
19 Ocak 2010 Salı

Mahmud Abi’nin ardından

1970’ten bu yana “Hakikat” ve bilahare “Türkiye” gazetesinde Enver Abi’den sonra en çok hizmeti geçen; kurucu ve emektarlarındandı Mahmud (Genç) Abi. Geçtiğimiz hafta vefat eden İhlas Holdingin Mahmud Amcası, sevenlerinin duaları ile kabrine kondu. Kabri Eyüp Sultan’da ama sevenlerinin de kalbindedir. Kabri cennet bahçesi olsun. Ve aşk derecesinde sevdiği İslam büyükleriyle birlikte bulunsun.
40 yıldır son derece başarılı ve seviyeli yayın hayatı ile hepimize örnek olmuştur. Son derece şefkatli ve o derece disiplinli tavrı ile herkesin sevgisini kazanmıştır. Mahmud Abi 47 yıldır dostum idi. Erenköy Tüccarbaşında eniştesi rahmetli Remzi Abinin evinde kiracı idim. Kendisi biraz ilerideki apartmanda oturuyordu…
1960’lı yılların başlarında Fatih’teki dairesi ise arkadaşların buluşma ve sohbet mekanı idi. O evde çok tatlı hatıralarımız vardır…
Emekli olmuş Eskişehir’den İstanbul’a gelmiştim. Gazeteye Enver Abiyi ziyarete gitmiştim. (12 Ağustos 1974) Telefonu açtı Mahmud Abi, Necati Abi 2. sayfada “Tenbih” başlığı altında yazı yazacak dedi. Bana da yarınki yazını hazırla dedi. Okul hayatımda son derece başarılı idim. Ama kompozisyondan nadiren 3 alırdım. Ama Rabbim bana 12 bin yazı yazmak nasip etti.
Nice kıymetler aramızdan ayrılıyorlar. 31 Aralık 1988 S. Ahmed Arvasi, 8 Ocak 2002 Yalçın Özer, Prof. Dr. İsmet Miroğlu, Prof Dr. Orhan Karmış, Seyyid M. Kasım Arvas, S. Garbi Arvas ve nur deryası rahmetli Hüseyin Hilmi Işık, cennetten bir bahçe olan kabirlerinde sevdikleri ile beraberler.

Dünya ufkundan ahirete birer güneş ve yıldız gibi göçtüler…
“Dünyada beka, halkta vefa yoktur.” Her asırda sıradan olmayan örnek ve sembol insanlar gelir. Bunlar kendilerini insanlığa hizmet için vakfederler. Onlar hayatlarını Rıza-i ilahiye kavuşmak için harcarlar. Mal, para, şöhret ve makam peşinde olmazlar. Hepsi fanidir. Onlar sonsuz olan ahirete taliptirler. Ve âlemlere rahmet olarak gönderilen güzeller güzeli, şan ve şerefi çok yüce olan Sevgili ve Şerefli Peygamber Efendimizin (Sallallahü aleyhi ve sellem) ahlâkı ile ziynetlenmiş, şereflenmiş kişilerdir.
Devamlılık Allahü tealaya mahsustur. Yaratılan her şeyin sonu vardır. Hayatın gayesi ahirete hazırlıktır ve Sevgili ve Şerefli Peygamber Efendimize uymaktır. O’na uyan ibadet etmiş ve şükretmiş olur.
Mahmud Abi’yi ve sevdiklerini rahmetle anıyoruz. Kabirleri nur makamları Refik-i ala olsun…

++++++++++++++++++++++

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
(Cenaze gününü ve aşağıdaki resimlerin açıklamalarını ayrıca yazacağım.)

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx