27 Şubat 2010 Cumartesi günü yapılacak olan Vehip Sinan’a Saygı günü için hem Hatıralar/Düşünceler bölümünde gel konuş, dediler. Hem de basılacak kitapçık için bir şeyler ver, dediler.
Benim iki yazım hazırdı zaten Vehip abiyle ilgili…
Hemen gönderdim, ve kitabı hazırlayan arkadaşlar da bunun büyük kısmını bastılar…
Her zamanki gibi gelmedi Vehip abi kendi adına düzenlenen toplantıya, övülmekten rahatsız oluyor…
Belgeselini izledik, konuşulanları dinledik. İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kültür Müdürlüğü ve Nesil Yayınlarını tebrik etmek lazım…
Bir yandan da işin diğer boyutu var:
Belki bir daha bir araya gelemeyecek olan isimler yan yanaydı, tarihi olabilecek kareler düştü kameralara.
Kendime pay çıkarırsam; Mehmet Fırıncı ve Mehmet Şevgi Eygi gibi bu memleket için gayet önemli iki ismin en sıcak ve hoş görüntüsünü aynı karede buluşturmayı başardım… Veya bana öyle geliyor! 🙂 Yine de kopyalayanlar sitemizin adını zikretsin…
Kültür eski bakanı İsmail Kahraman, Yavuz Bahadıroğlu, Can Alpgüvenç, Haluk İmamoğlu, İhsan Atasoy ve (bu sayfanın altına yorum yazarak kendilerini hatırlatmaları için kasten isimlerini unuttuğum) pek çok eski ağabey ve arkadaş oradaydılar…
Gazetede neşrolan (ve sitemizde bulunan) iki yazımı aşağıya koyuyor. Ve onun altında da geçen Cumartesi günü çekilmiş fotoğrafları yayınlıyorum.
Vehip Sinan ağabeyi sevenlere hediyem olsun…
M:)
Vehip Sinan
Zamanın birinde bir televizyon kanalında Hasan Kaçan program yapıyor… Programın konusu Vehip Sinan.
“İyi de kim bilir, kim anlatır büyük ustayı”, diye kafa yoruyor. Hemi yazıp hemi de çizenlerden Demirhan Kadıoğlu’nu buluyor. Demirhan da düşünüp taşınıyor;
“İyi de ben tek başıma ne anlatabilirim, Vehip Usta’yı anlatacak onunla birlikte çalışmış biri lazım, bari Muammer’i bulayım” diyor. Muammer Erkul ise;
“İyi güzel, biraz biliriz Vehip ağabeyi, ama onu bizden iyi bilen, onunla hatıraları daha çok olan birinden sormak lazım”, diyerek Gürbüz Azak’ı arıyor:
“Vehip Sinan sizin eski dostunuzdur, bir programa katılacağız da, ne anlattıralım ona” diye soruyor. Gürbüz Azak ise diyor ki; “Bilirsin, Vehip Sinan evinden çıkmaz. Çok sıkılırsa, ayda veya iki ayda bir Topkapı’dan bindiği otobüsle Silivri’ye kadar gider, ve aynı otobüsten inmeden geri evine döner!..
Bir gün de Karaköy’e gideceği tutar. Ama o kadar az çıktığı için evinden, yolu şaşırır, hangi yöne gideceğini bilemez. Hatta biraz ürkerek etrafa bakar… Nihayet birini gözüne kestirir; “hangi yöne gideceğimi bilse bilse bu bilir”, diyerek sokulur adama, derdini anlatır…
Adam uzuun uzun Vehip ağabeye bakar. Başını sağa sola sallar, ve aynen şöyle der:
“I don’t know Turkish!..”
Evinden çıkmaya çıkmaya İstanbul’un sokaklarını unutmak bir yana, Türk insanı ile turistleri birbirinden ayıramaz(!)
Fıkra gibi ama ben bunu hatırlattım tv programında kendisi de aynısını anlattı…
Vehip abi, kendine has bir hayal aleminde yaşadı bugüne kadar, ama hepimizi bu güzeller güzeli kendi hayal dünyasına çekti, kolumuza girdi, birlikte yürüdük, ve büyüdük!..
Yıllar önce, ilk çizgi denemelerimi beğenenler; “yeni bir Vehip Sinan geliyor” derlerdi de dünyalar benim olurdu!
12-13 yaşlarımda Salih Suruç ile Can Alpgüvenç bir gün beni alıp onun Aksaray’daki evine götürmüşlerdi, ustayla tanıştırılmıştım. Hem de bir “çizer adayı” olarak… Hasan Kaçan’ın programında, o günü de şöyle anlattı Vehip abi:
“Evet, dedi… Muammer (eliyle işaret ederek) şu kadardı, ben de bu kadardım!..” Kendi elini de sadece birkaç santim yukarıda tutmuştu…
Dünya tatlısıdır Vehip usta ve kendiyle barışıktır…
Ama bir huyu daha vardır ki isimleri hatırlamaz! O gün programa gideceğiz ya, televizyondan araba gelmiş. Demirhan arabada, “Vehip abiyi daha iyi bilen kişi” olarak beni de aldılar. Son olarak Fatih’teki Akdeniz caddesindeki evine gittik Vehip abinin. Az sonra evinden inecek ya, ben hemen açıklama yaptım:
“Bakın, dedim. Birazdan Vehip Sinan gelecek, ama malum karikatüristtir, çok şakacıdır; benim ismimi bilmiyor gibi davranırsa sakın şaşırmayın!..”
Vehip abi geldi, daha yanımıza yaklaşırken;
“Muammeer, nasılsııın, dedi… Çoktandır görüşemedik!..
Yan yana oturduk arabada. Kapalı tuttuğu avuçlarına bakmaya çalıştım, adamı not etmiş mi diye?
Söz, tatlı hatıralardan açılınca uzuyor, bir yerinden kesmek gerektir vesselam…
(Muammer Erkul – Türkiye)
Topuz’un babası
Şu an Türkiye’mizin bütün yöneticileri ve vatandaşlarının neredeyse tamamı gördü onun çizgilerini; güldü veya düşündü…
Fakat hiç utanmadı! Ben bunu nasıl eve götüreceğim, çocuklarımın önüne nasıl koyacağım, diye düşünmedi… Çünkü Vehip Sinan, ömrü boyunca, yasak olan ve özellikle de haram olanı çizmekten ateşten kaçar gibi kaçtı!.. Ateşle imtihan oldu bu ülke, yoklukla imtihan oldu, siyasetle hatta varlıkla imtihan oldu, onun çizgisi değişmedi!
Yazarken de konuşurken de kötü söz diyemiyor insan onun hakkında ve inşallah hiç söylenmesin… Konuştuğumuzda;
“Çok sıkılıyorum. Keşke beni hiç kimse övmeseydi. Ama onun yerine, ahiretim hakkında bir iyi kelime duysaydım…”
Gerçek sanatçı kolay yetişmiyor bu ülkede. Hele sanatçı kalmak, zorun zoru! İşte bu noktada, tertemiz sanat yapabilmenin zorluğu çıkıyor ortaya.
Vehip Sinan’a evlenmek kısmet değilmiş. Yalnız bırakmak istemediği ablasıyla birlikte yaşadı. Sonra da kendine uygun birini bulamadı… Her zaman evindeydi, kendi evine sokamayacağı çizgi çizmedi. Mecbur kalmadan sokağa bile çıkmadı. Belki de işte bu hal; onu çeşitli siyasi akımlardan, gelip geçici cemaatlerden, fitne fesattan, tüketim çılgınlığından, dünya hırsından, kibir dağlarının üzerinde gezinen güruha karışmaktan korudu…
İstanbul’un Fatih semtinde, gözlerden uzak; namazında, orucunda geldi bu güne kadar…
Maazallah; tarihine sövseydi, Yaradan’a karşı gelseydi, zerre kadar şüphem yok ki birileri onu başlara taç yapar ve dünyalığa boğardı… Ama Vehip ağabey, bunu isteyip yaltaklanmak bir yana; gözünün ucuyla bile bakmadı, sanatını haramla, yasakla, ayıpla kirletmedi…
“E dediler, o zaman da biz seni yok sayarız!” Dediler ve dediklerini de yaptılar… O ise;
“Dünyada yok sayılmak değil ki önemli olan. Mühim olan; var olana yâr olmak!.. Allah var, Peygamber var, ölüm var, hesap var!.. Daha ne olsun?..” Dedi ve hep bu ısrarla yaşadı…
Bir insanın ayağının kaç numara olduğu, nasıl bir kundurayla iz bıraktığı, hangi yükseltilere bastığı filan mühim değildir… Çıplak bile olsa, bir ayak izinin çizgisi, yani nereden gelip nereye gittiğidir önemli olan! Bişr-i Hafî hazretleri de yalın ayaklıydı; ama hayatta olduğu süre içinde, hayvanlar bile pislememişti şehrinin sokaklarına!
Bunlar abartma, övgü sözleri değil… Bunlar; inandığında ısrarın önemini idrak etmeyi takdir sözleri…
Büyüklerden biri; “en büyük keramet istikamettir” buyurmuş…
Bizim için üç şey çok önemlidir ki “ilmihal” de budur: Haram, yasak ve ayıp… Yani, Allah’ın emirlerine karşı gelmemek… Devletin kanunlarına karşı gelmemek… Toplumun ayıplayacağı durumlarda kalıp, fitneye sebep olmamak!
Sanatçı bile olsak, istisna değiliz…
Vehip Sinan; bir anlamda Topuz, demektir!
Bizler “Topuz ile Tamer’in maceraları”nı görmüş dördüncü kuşağız. Topuz ise altıncı kuşak tarafından okunmaya başlandı.
Senin için yazınca söz bitmiyor Vehip abi. Sonsuza kadar, her ne ise en iyi ve en güzel olan, sana onu diliyorum ve hastalıklarına şifalar diliyorum ve ellerinden hürmetle öpüyorum…
(Muammer Erkul – Türkiye)
Finali benim çok hoşuma giden fotoğraf ile yapalım: Mehmet Şevket Eygi ve Mehmet Fırıncı…
Not: O gün için yazılmış ve Türkiye Gazetesi’nde yayınlanmış köşe yazımıza aşağıdaki (sitemizin Stop bölümü) linki tıklayıp erişebilirsiniz:
Benim neden haberim olmuyor böyle olaylardan bakayım? Sizi gidi siziiiiii. Sorarım ben sizee. Bir de fotoğraflar çektirilmiş, nazire yapar gibi. Çok alındım çooookkk…
Bu ne güzellik böyle…
İnsanın içi açılıyor şu yazılanları okudukça ve şu resimlere baktıkça…
Ve gerçekten övülmeye layık bir güzel insanı daha iyi tanımamıza vesile oldu bu sayfa.
Ziyaretine gittiğinizde bizlere de dua istemeyi unutmayın abiciğim.
Bu programı hazırlayanlara, katılanlara ve bu güzel sayfayla bizlere ulaştıranlara gönül dolusu teşekkürler.
Hicran Seçkin