Farkında mısınız bilmiyorum; insanların pek çoğu “sahnede görülmeyi” başarı sanıyor… Ama başarı sahne, şeref kürsüsü, alkış değil ki!..
Gözüken; başarının ödülü!..
Gerçekten de biz, başarının “mükâfat”ını görüyoruz…
Davet edilen birileri heyecan içinde merdivenleri tırmanıp diploma, madalya veya kupasını alıyor, kendisini hayranlıkla, imrenerek alkışlayanlara doğru kaldırıyor… Gözler ışıltılı…
İşte şu an soru zamanı: Başarı bu mu?.. Cevap: Hayır!..
Şehrin süslü kapısı ile dağlar tepeler, dereler göller, ovalar çöller aşan yolu arasında çook büyük fark var!..
Çerçeve yaptırdığı “takdirname”sini duvarına asan öğrencinin ismi, okul kayıt defterinin içinden, tombala torbasından taş çekilir gibi seçilmiyor…
Takdirname alan öğrenci, kendi kendini seçiyor…
Önceki senelerin alt yapısı ve o sene boyunca sayısını hatırlayamadığı uykusuz gecelerin arasından KENDİNİ SÜZÜYOR SONUCA DOĞRU!..
Dişini sıkıp, çalışmaya devam ettiği zaman kazanabilecek olduktan sonra, kimsenin kimseyi kıskanmaya hakkı yoktur…
Ama insanların büyük kısmı imrenir… iken; bir kısmı da kıskanır!
Halbuki haset başkadır, imrenmek başka…
İmrenmek; sahne ışıklarıyla parlayan madalya, hafifçe eğilen bir boyna takılırken iç geçirmek ve:
“Ne güzel, keşke ben de çalışıp aynısını kazanabilseydim” demektir…
Haset eden için ise fesat kapısı açılır ardına kadar!..
Fesatınsa neler yapacağı hiç belli olmaz!..
Toparlayalım mı?..
Genç kızların iç çektiği o (başarınca çook da yakışıklı gözüken) çocukların coşkuyla, sevinçle sahnede zıplamaları değildir başarı…
Başarı; onları kimsenin görmediği patikalarda saatler, saatler, saatler boyunca koşmaları… Sıcak altında bayılıncaya kadar ter dökmeleri… Bütün adalelerini yıllarca zorlamaları… Acıya, ve rakiplerinden yedikleri tekmelere sabrederek inançla devam etmeleri…
Başarmak işte budur!..
Başarmak;
Ne yaptığını bilerek çok çalışmak…
Ve ASLA vazgeçmemektir!..
Stop
Muammer Erkul
10 Temmuz 2002 Çarşamba