Atatürk; “Yurtta sulh cihanda sulh” demişti ama Mustafa Kemal üç kıtada çarpışmış bir askerdi! Sonrakiler “iman belletir gibi” ezberlettiler bunu! İkinci adam eşittir (hâlâ tartışılan) Lozan Barışı, Üçüncü Adam eşittir barış güvercini! Her resmine zımbalanmış o kuşu görerek geçti çocukluğumuz ki hatta o hayvanın, ayağından bir iple Ecevit’in boynuna bağlı olduğunu sanırdık!
Ancak bir çocuk böyle salaklık derekesinde saf olabilir ki, ben öyleydim. Sanırdık ki o veciz söz bütün insanoğlunun virdi, dilinde tesbîhidir!..
Koyunlar gibiydik. On yıllarca, çobanlarımız bile “dağda sulh, ovada sulh” demeye çalıştı salyalı kurtlara!
Biraz büyüdüm. Tarih ve coğrafyaya baktım. Gördüm ki “barış” lafı; ensesinden kaldırılmış bir yavru kedi gibi sallanıyor boşlukta! Çok şaşırdım. Sulh telkinlerine inancım zayıfladı!
Biraz daha büyüdüm. Tarih ile coğrafyaya daha dikkatle baktım: Bacakları titreyenlerin değil, dimdik duranların ve “dokunanı pişman edeceğini” hissettirenlerin sulha hakkı, barışta söz sahibi olduklarını gördüm. Bunu iyi anlamak lazım!
“Gündem Davos’tu” diyenler yanıldı, çünkü gündem; “dünyaya karşı Türk’ün duruşu” idi!..
Son on senede neler değişti. Böyle zirvelerde çekilen “aile fotoğrafları”ndaki imajımız; herkes kaynaşıp tartışırken, kenarda tek başına ayakta durmaya çalışan bir ihtiyar adamdı!
Şimdi ise aramızda öyle insanlar var ki, onlar;
Malum toplantıda, Yahudi Perez’in onca lafını duymazdan gelip, yutkunarak ayaklarına bakan ve “acaba birbirine eş çorap bulup giyebilmiş miyim” diye kafa yoran bir başbakan tarafından temsil edilseydik…
Onlar Türkiye Başbakanını ancak o zaman alkışlayacaklardı, maalesef!
….
(Yarın da coğrafyadan bahsederiz.)
Stop
Muammer Erkul
05 Şubat 2009 Perşembe
NOT: Yazının kısaltılmamış devamıyla birlikte, Seyir Defteri’mizdeki bütününe bu bağlantıdan ulaşabilirsiniz: