Bazen…
Hatta bazen çoğu zaman(!)…
Yazdıklarının üstünde "isim" de olsa keşke diyorum…
Bana ait olmayan hiçbir şeyi almamak, girmemem gereken hiçbir bahçeye girmemek, uzanmamam gereken hiçbir meyveye
uzanmamak adına…
uzanmamak adına…
Böyle Allah’ın belası bir hatayı yaptığımı hissedince artık hiçbir şeye dokunasım gelmiyor, ya başkasınınsa
diye…
diye…
Yola çıktığını yazmışsın twittera, sitede gördüm; iyi yolculuklar!..
Kime yazdığını da kestirebilirsem bir, kendi müzmin özlemime o yana gidişinin özlemini de ekleyip özleyeceğim kendi adıma..
Benim için sen zaten hep özlemsin ya…
Ne bileceğim zaten orda mısıın şurda mı? Iki adım ötemde olsan da iki ışık yılı ötede olsan da ne bilirim…
Hissettirdiğin mesafedesin zaten, o kadar uzak ya da yakın…
Hissettirdiğin mesafedesin zaten, o kadar uzak ya da yakın…
Bir de bildirmek istediğin…
…..
Sonunda kavuşmayı göremeyince özlemek de anlamını yitiriyor.
Her şey de anlamını yitiriyor!
Böyle öküz gibi bakıp kalıyor insan!
Güle güle gez!
İsim mi?
İsme ne gerek var!
Herkes senin gibi düşünseydi burada kaç kişi olurdu şu anda, hiç düşündün mü sevgili İsimsiz? At binen, kılıç kuşanan içindir diye bir söz vardır duymuşsundur… Bazı yazılar işte o “at” ve “kılıç” gibidir, kim okursa onundur…
İmam-ı Rabbani hazretlerinin Mektubat’ında o, “bazen çoğu zaman(!)” istediğin “isim”ler de var… Mektubat-ı şerifi bu yüzden okumuyor musun yoksa sen?! Hatalar yapılabilir ama nedir hata, onu bir anlamak lazım… Sevgiyle yapılan hatalar da affa en layık olanıdır diye düşünüyorum…
Bir de biz özlemeyi bırakmadığımız sürece ardında kavuşmak vardır mutlaka… Allah vermek istemeseydi istek vermezdi buyurmuş büyükler…
Hayatında hiçbir şey anlamını yitirmesin lütfen…
İsmini yazmana da gerek yok senin de dediğin gibi, çünkü çoğumuzu zaman zaman yoklayan duygulardır bunlar inan bana… Gönül dolusu sevgilerle, sana ve özlediklerine:)
Hicran Seçkin