Duygu Bahçemiz (HANGİ KÖŞE BAŞINDA UNUTTUK KENDİMİZİ – Hülya Koçalan)

Bir gün daha bitti, öylesine, yorgun ve yalnız.
Takvimden bir yaprak daha düştü.
Herkes kendi payına düşeni yaşadı ve bilmediğimiz tanımadığımız, belki uzağımızda belki de yakınımızda bir çok insanla benzer kaderi yaşadık.

Garipti hayat, umuttu, sevinçti, sevmekti, mutluluktu, hüzündü, ayrılıktı, kavuşmaktı, belki öylesine belki de doludizgin ama yaşamak zorunda olduğumuz tek gerçekti.
İnsan kendi gerçeğinden kaçamazdı, herkesten herşeyden uzaklaşmak mümkündü ama kendimizden asla. Gittiğimiz her yere kendimizi de götürüyor ve yaşadığımız hayattan kaçamıyorduk.
Kaçımız bugün bir kaç saati ya da dakikayı kendimize ayırdık ya da ömrün herşeye rağmen geçtiğinin hesabını yaptık. Hayatın telaşından ve yükünden hangimizin aklına geldi kendimiz.

Evet beynimizdeki cevapsız sorulardan, günün karmaşasından kurtulup ta kendimize ne kadar zaman ayırdık ve yılların telaşla ne kadar çabuk geçtiğinin hesabını ne kadar yaptık.

Sıra mı gelmemişti yoksa hayat yaşamak yerine sırtımızda taşıdığımız bir yük müydü?

Yorgunluğumuzun yaşamak gibi bir sebebi varmış, peki yaşamak yorulmaksa, yorgunlukla ömür geçer miydi?

Ardımıza baktığımızda kaçımız iyi ki bu tercihi yapmışım ve bu hayatı yaşamışım diyebiliyoruz?

Soruları, sorunları kendimizle her yere taşıdık ama seneler önce hangi köşe başında unuttuk kendimizi, kim bilir!..

Bıraktığımız benler belki de ordan bizi izlediğinde bir çocuk gibi ağlıyor, belki de onu orda unuttuğumuz günkü kadar yalnız, masum ve kendi yalnızlığının kalabalığında boğuluyor.

Kaç kişi yaraladı, kimler canını yaktı, savunmasızlığın ve sahipsizliğin rüzgarında hangi yöne savruldu. Kaç yaşam kimsesizliğin sokaklarında can çekişti ve faili meçhul cinayetlerden oldu.
Evet bugün yine akşam oldu
Ve yine nice canlar canından oldu…
Ve yine her birimiz kendimizi bir yerlerde unuttuk…

Hülya Koçalan