BEN…BEN…O BEN ki,bir bakışa kul köle olabilecekken,
O ben bir bakışta fırtınalar koparacak kadar,
Hayatı bir nakış gibi işleyip, insanlara sunmaya başladım…
Bazen bir kelebek kadar güzel, kısacık ömrümde,
Kanat çırpıp hayat mücadelesi verirken,
Bazen, etrafıma sardığım ipek kozasından çıkmaya bile,
Ömrüm kifayet etmeyebiliyor…
Ömür dediğin, dünyanın bütün renklerini bir günde…
Tüketmek ve tükenmek midir? diye sormadan edemiyorum…
Bazen de hayat sizi, kendinizi hiç anlayamadan,
Bir bakmışsınız ne acıdır ki, TÜKENEN SİZ OLMUŞSUNUZ…
En güzel ÖMÜR… Hayatınıza kattığınız anlam,
Etrafınıza kattığınız IŞIĞI’ın kapsama alanıdır…
Zübüde Erkul