Duygu Bahçemiz (YÜREĞİ ISITMAK – Ece Nagihan Çelik)

YÜREĞİ ISITMAK

Kendi derdine düşeli beri insan yüreği de soğudu, gözleri de kurudu. Bir nefsi için yaşadıkça, ne işi bitiyor kişinin ne de tasası. Korkuyorum artık kendi için yaşamak isteyenlerden. Kendim için yaşamak istemekten. Gözümüz eskilerin gözleri gibi keskin değil, başkalarının dert ve kederlerine. Ancak alabildiğine keskin hata ve kusurlarına karşı. Bizdeki yanlışlara kör gözlerimiz, aça susuza da bakar görmez durumunda Soğuklar da başladı. İçimizi titreten. Dışımızı üşüten. Görebildik mi üşüyenleri. Tok açtan anlamaz sözü, sıcakta terleyen- üşüyeni bilmez şeklinde uyarlanabilir. Ellerini oğuşturan, battaniyeye sarılmış kim bilir kaç çocuk var. Yüreği sıcak birkaç insanın kaldığı şu günlerde, elleri üşümüş üç küçük çocuğu ısıtan bir sıcak yürekten bahsedeceğim. Evlerinde soba olmadığını herkes biliyordu. Burası Datça, çok soğuk değil ya elektrikli ısıtıcı ile ısınmak tercihleri diye düşünüyordu dostları. Oysa hemen hepsi soba kurmuş, kömür yakıyorlardı. Bazıları da güneş alan evlerinde klima ile ısınıyorlardı. Onlara misafirliğe gelince buz gibi oda da titreyen çocuklara bakıp, “şekerim soba kurun, soba. Çocukları hasta edersiniz. “ diyorlardı. Soğukta üşüyen birinin soba kurmayı akıl etmesi için üstün zekalı olması gerekmez. Sadece malzemeleri almak için bu günün şartlarında en az 300 tl gerekir. Akıllı ve fakat parasızsan üşürsün. Çocukların üşür. Evin üşür. Yerde halılar üşür. Sana akıl veren, dostlarının ise, sırtları terler ama yürekleri üşür. O gün çok soğuktu. Sevgili dostum, daha önce hiç üşümemiş ama üşüyenleri tanımış arkadaşım geldi. Aklında tatlı bir fikir vardı. Beraber ikinci el eşya satan bir dükkana gittik. Soba, boru, kova gibi malzemeyi ayarladık. Hanımın çocuklarını ısıtmaya kararlı, yüreği sıcak arkadaşım, ince yürekli de. Evin reisi kırılmasın, gururu incinmesin diye kendi evinden getirmiş gibi yaparak malzemeleri eve bıraktı. Bir torba kömür bir çuval tahta, birkaç parça çıra ile. Ev ısındı. Çocukların avuçları ısındı. Yürekleri ısındı. “ Dua edince, Allah soba gönderir mi, anne” diyen minik kız, Allah’ ın soba vermek isteyince sıcak yürekli birini gönderdiğini öğrendi. Çocuklar ısınırken biri, “ Anne sobası olmayan başka çocuklar üşüyorlar değil mi. Ben büyüyünce herkese soba hediye edeceğim” dedi. O eve sobayı götüren ben değilim. Bu benim yüreğimin hikayelerinden değil. Yaşadığım ve asla unutmayacağım, içimi yakan bir olay. Sobanın başından arkadaşıma gelen mesajı aynen yazıyorum. “ Meral, Allahu Teala seni ve çocuklarını, sevdiklerini hiçbir zaman üşütmesin. Cehennem ateşini de size değdirmesin. Kemiklerimiz bile ısındı. Ömrümün sonuna kadar ne zaman içim ürperse sana böyle dua edeceğim. Allahu Teala razı olsun.” Bu bonus bonus bonus işte. Etrafımızda ne kadar kolay kazanacağımız, sevaplar var da göremiyoruz. Oysa istendikten sonra verilen, istenmeden verilenin yanında çok küçük kazançdır. Artık gözlerimi daha dikkatli açıp, üşüyeni, ısınanı, üzüleni sevineni daha fazla fark edeceğim. Yüreklerimizi merhametle ısıtmak dileğiyle.

Ece Nagihan Çelik