"Çitlenbik"ti küçükken benim adım. Ayakkabılarını giyip taşlıkta düşe kalka dolanarak büyüdüm… Sık sık arkadaşlar bir araya toplanır sohbet ederlerdi. Aralarına sızdığımda babam kaş göz eder, Enver Amca "Abi bırak katılsın, o da Abi" derdi… Aşırı sessiz ve uslu olduğumdan izin verir zannederdim. Arada etraftakilere gözle beni işaret eder "Bak bak, Çitlenbiğin kamera kayıtta!" deyip gülerdi… Beş yaşındaki çocuktan ne beklersin; oturduğum yerde uyuyakalır kucağına devrilirdim. Kahkahalar, çay kaşığı tıngırtısına uyandığımda anlardım ki gitme vakti yaklaşmış. Üzülür, ağlardım kaçırdım diye… "Olsun!" derdi… "Bizimleydin, buradaydın ya o yeter!.." diyerek göğsüne bastırırdı… O’nun da ‘bizimle’ olduğunu bilmek ‘yeter’di her şeye… Ben buradayım, biz buradayız ama O yok… Kişi sevdiğiyle beraberdir; tekrar bir arada olabilmek için dua ile…
Halime Gürbüz