Okuyorum da hatıraları yazılanları herkes ne kadar da aynı duyguları besliyor size…
Gazetelerden kesilmş köşe yazıları, Muammer Erkul sözleriyle değişen hayatlar…
Bir söz bu kadar mı tesir eder insanın kalbine? O yaşa kadar doğru bildiklerini siler götürür? Bu benim için yazılmış, diyen ne çok insan var.
Ben de keserdim, biriktirirdim emanetleri… Gerektiğinde çıkarır başka bir yolcuya uzatırdım. Kestiğim o yazı nereye gitsem gelirdi benle, o olmasa eksik kalacakmışım gibi… Hani yatmadan önce evden çıkarken bir dua okursun ya, onun gibi…
Annem çok kızardı bana; kim bu adam ya, diye:)
Grafiti yapmıştım duvarıma bir köşesine de sizin güzel bir sözünüzü ve adınızı yazmıştım ‘tabiki de MUAMMER ERKUL’ diye:) orda olmanız bile güzelken, burada beni işitebilmeniz ne güzeeeeel.
Rabbim uzun ömürler versin size, sağlıklı ve sevdiklerinizle… Ki biz de nasiplenelim sizden:)
Kooocaaaman sevgiilerrr…
(İnşallah yazacak hatıralarımız da olur, saygılar.)
Tuğçe
Hatıranın uzunu kısası, uzağı yakını mı olur, Tuğçeee?..
Bizler, hepimiz, birbirimiz için birer hatırayız zaten, öyle değil mi?..
🙂