İyi insanlar, iyi atlara bindiler gittiler
Hani, ellerinden çıktığı âna kadar sıradan taş-toprak sananlar vardır altın madenlerini…
Hani birilerinin suya kandığı yerde susuzluktan kavrulan kısmetsizler vardır.
Hani üstelik bir de gülebilenler vardır ağlanacak hallerine;
Bir de bunu işte böyle yazabilenler vardır!..
Yok, yok, yok…
Yok!
Diyecek bir kelime yok, yazacak tek satır yok…
…..
İnsan; “hafıza” da demek değil mi?..
Var ile beraber yaşa yani bunca yıl, ama “yok” olarak!..
Olur iş değil.
Şehir; medeniyet demek.
Medeniyet ise ilim; “Medine” gibi…
…..
Artık ne dağdaki kurtların arasına karışabilen, ne de şehre dahil olabilen; topal, kör, hasta ve üstelik aç-susuz bir zavallı çakala acımazsın da ne yaparsın?..
Bir rüyasına bile muhtaçken;
Yanından geçip gidişine nasıl yanarsın?..
“…Birkaç gün önce çok sevdiğimiz amcamızı kaybettik. Muhteşem insandı. Cömertti, mütevazıydı, âlimdi. Babamızdı… Büyüklerin bütün halleri onda vardı. Ben fırsat buldukça yanına gider, istifade ederdim…” diyen Sevgili Ahmet Sırrı Arvas kardeşimin, amcaları Emin Garbi Arvas Beyefendi için yazmış olduğu şiirleri yayınlıyoruz.
Sen gidince…
Emin Garbi Bey’in Aziz Ruhuna
Yavaş yavaş silindi
Bu deryada adımız
Sen gidince kırıldı
Kolumuz, kanadımız…
Kayıp gitti yıldızlar
Ufkumuzda hüzün var
Mezarın gül bahçesi
Mahşer gününe kadar…
Bize pek değer verdin
Can kattın dünyamıza
N’olur özleyince gel
Bekleriz rüyamıza…
Cevherin ayarını
Usta kuyumcu anlar
Seni unutmayacak
Büyüttüğün fidanlar…
Kim okşayacak şimdi
Ağrıyan başımızı?
Sevgiyle kim silecek
Akan gözyaşımızı?
Donar gülüşlerimiz
Bölünür düşlerimiz
Senin için duada
Titreyen ellerimiz…
Yüreklerde sızı var
Yürekler camkırığı
Zaman içre diner mi
İçimin hıçkırığı?
Üstüne gül kokusu
Ne de güzel sinmişti
Eden iki cihanda
Seni aziz etmişti
Burda tuttuğun gibi
Orda tut elimizi
Sevgiliye doğru koş
Götür kafilemizi…
O ne mutluluk öyle,
Gittin gerçek vatana
Bizden de selam söyle
Oradaki Sultana!
Ahmet Sırrı Arvas
Stop
Muammer Erkul
28 Temmuz 2000 Cuma