Fare Devri’nde yaşarken Lale Devri’ni okumak; bizim için tekrar ulaşılması zor bir hayalken bazıları için, o dönemi yaşayıp/yaşatmış olanlara düşmanlık vesilesiydi. “Koskoca imparatorluğu on yılda bu duruma kim düşürdü” sorusuna, ancak “Padişah sattı” cevabını bulmuşlardı! Netice olarak ellerindeydi memleket, yılda bir/iki kere değişiyordu hükümet ve bizler, fillerin güreştiği alanlarda eziliyor, hasımların dövüştüğü meydanlarda vuruluyorduk.
Şu partiye üye değilsen bu fabrikaya giremiyor, bu derneğe kayıtlı değilsen şu mahalleye taşınamıyordun.
O zamanki evlerin misafir odası gibi İstanbul’un Lale Bahçesi vardı; Nisan ayı gelince Emirgân’a gidilir, para vererek (bilmem ne kurumunun işlettiği) koruya girilir ve laleler görülürdü. Öyle ulaşılmazdı ki orası!.. Bir defasında köşkün yakınındaki manolya ağacı altında Zeki Müren’i görmüştük. Topuklu ayakkabılar giymişti. Yüzüne ayna tutarak çekimini yapıyorlardı. Biz Paşabahçe’den kalkan arabalıyla İstinye’ye geçmiş, yamaçtaki patikadan koruya ücretsiz girmiştik ama yine de kendimizi çok özel hissetmiştik. Çünkü o gün hem Zeküm’ren, hem manolya ağacının tomur tomur pembe çiçek dolu dalları, hem de laleler sanki kazınmıştı zihnimize…
Bize üç beş lale soğanı gelmişti bir sene hem de Hollanda’dan. İyi de, şimdi, adına devir bile bulunan bu kıymetli laleler, nasıl toprağa sokulurdu hem de bizim ellerimizle? Bizlerin, bu ülke insanlarının, bu soğanları ziyana cür’et etmeye hakkı var mıydı?
Vardı arkadaşlar!.. Bu ülke insanlarının düşünmeye de, insan olarak görülmeye de, eşit davranılmaya da, istediğini seçmeye de, sadece birkaç lale soğanı değil; yürüdükleri kaldırımların kenarlarına ve her köşe başına milll-yonnn-larca lale dikilmeye hakkı vardı. Var imiş meğer!
İşte, ikinci bir Lale Devri yaşıyoruz ki, bu söylediklerimin ispatıdır.
Stop
Muammer Erkul
17 Nisan 2011 Pazar
Ellerine sağlık, CHP devri (fare devri) ancak bu kadar güzel anlatılır. Çocukluğumda o devri biraz yaşamıştım. Zihnimde kalanlar, babam beni gazyağı almaya göndermişti. Kuyrukta beklediğimi, karneyi gösterip de birazcık gazyağı alınca, büyük bir iş başardığım için ne çok sevindiğimi hatırlıyorum.
Bir de yaşlı bir teyze çocuklara Kur’an-ı kerim öğretiyordu. O eve Kur’an öğrenmeğe giderken ELİF CÜZÜMÜ koynuma saklayıp, gittiğimi kapıya varınca etrafıma bakıp, kimsecikler yoksa kapıyı hafifçe çaldığımı, açılınca da korka korka içeri girdiğimi ve yine büyük iş başardığımı düşünerek sevindiğimi hatırlıyorum.
Allah o günleri bir daha göstermesin bu millete.
Abdüllatif Uyan
Ellerine sağlık abiciğim.
Daha nice nice lale devirleri görür ülkemiz ve insanlarımız inşallah.
Hicran Seçkin